ik zie de draadjes aan je leven
en je leven aan een draadje
ik hoor je ritmisch ademhalen
voel je warme klamme huid
je operatiehemd deint
op het kloppen van je hart
bekwame handen knappe koppen
aan je bed een pomp zucht
zachtjes met mij mee:
o nee o jee o nee
alles wat gebeurt dient
om je harnas op te tuigen
samen ga jij toch alleen met ons
die aan de zijlijn staan
maar jij als echte vechter weet
diep in slaap je strijd te voeren
je toonde je in vlakke lijnen op een monitor
in de stilte die maar even duurde
na de schuivelpassen vanonder witte jassen
waarna in weinig woorden bekwame handen
alarmen tot zwijgen brachten
dezelfde handen die ons rustig
wegvoerden van jou van hem
naar een andere ruimte zelfde tijd
tot de lijn weer in beweging kwam
vertel me
wanneer begint het leven nu precies
stond jij je plannen al te smeden
toen zij en ik
wij samen
waardoor hij
waar start het leven voor de dood
ik duwde zelf zijn hart aan
achttien jaar geleden
de navelstreng net doorgeknipt
en hij
hij gaf geen kik
ik belde 112
jij stond het toe
begreep ik later begrijp ik nu
terwijl je zeis al rafels sneed
zoals je daarna vaker deed
het is tijd
om nu hij volwassen is geworden
je ook volwassen te gedragen
geen grapjes meer
ik houd je in de gaten
Vijfentachtig euro aan griffiekosten binnen veertien dagen over te maken, is het geprinte antwoord op de flink gevulde dossier enveloppe die ik aan het kantongerecht heb gestuurd.
We hebben onze zoon gedaagd. Hij heeft het amper door.
‘Ja, hoor. Ik snap het wel. Is de Donald Duck er al?’
Alle bewijsstukken heb ik aangeleverd. Een actie die dwingt om terug te denken aan zijn geboorte, aan alle operaties en het steeds opnieuw bijstellen van verwachtingen. Die me dwingt om te focussen op al zijn belemmeringen, niet op wie hij is.
Het voelt vreemd een brief met als onderwerp vader vs zoon. Voor de rechter komen, omdat hij achttien wordt, maar nooit volwassen.
Onder curatele. Soms is voorkomen niet te voorkomen.
Het terras zit vol. Het duurt even voor ik mijn halve liter bière a la pression heb bemachtigd. Een gitarist en een zangeres zingen afwisselend Spaanse, Franse en Engelse nummers. Het is warm, gezellig en naast me zwiert zijn lichaam zittend in de rolstoel alle kanten op. We zijn samen hierheen gegaan, een mannenactiviteit. We genieten.
Het huisje dat we gehuurd hebben, geeft toegang tot de faciliteiten van de camping. Dus ook dit optreden.
‘Morgen wordt je zestien, het is vakantie, dus we kunnen wel even blijven.’
‘Ok,’ antwoordt hij.
Dit wordt een mooie avond.
‘Papa, hoe laat is het,’
‘Bijna negen uur.’
‘Ik ben moe, gaan we naar huis?’
Zoals altijd ligt hij precies om negen uur in bed.
Half acht ’s morgens. De bel. We zijn bezig met omkleden. Ik doe open.
Het is de chauffeur die al twee keer eerder voor niets aan de deur stond.
‘De andere chauffeur komt zo,’ zeg ik.
‘Zeker weten?’
‘Ja. Strakjes. We hadden WhatsAppcontact.’
Zijn oude taxichauffeur is overgestapt naar het nieuwe vervoersbedrijf en we hebben haar telefoonnummer. Het taxibedrijf zelf hult zich in zwijgen.
Boven neemt de onrust toe.
‘Oké. Als u het zeker weet.’
De man vertrekt. Boven is er nu paniek. Ik weet het te sussen.
Een appje: Ze hebben me uit de planning gehaald.
‘Sorry,’ zeg ik tegen hem, ‘we brengen je toch zelf naar school.’
Zuchtend zegt hij: ‘Geeft niet. Ik raak er al aan gewend.’