zoals je weet vindt het leven
altijd ergens anders plaats
niet hier op de bank niet hier
met een glas bier in mijn hand
zoals je weet vindt het leven
voor een ander misschien
wel plaats op mijn bank en hier
met mijn bier in die hand
daarom streef ik elke dag naar
die ander te zijn zodat ik
op afstand elke dag opnieuw
weer bij jou mijn leven vind
nu de dagen steeds wat langer lichter zijn
en de vogels vroeger aan het zingen slaan
zie ik daar opnieuw de liefste Valentijn
heel voorzichtig slijt bij mij de stille pijn
vergaar ik moed en denk ik steevast: spreek haar aan
nu de dagen steeds wat langer lichter zijn
loop ik in gedachten met mijn volle brein
dan blijf ik even met gesloten ogen staan
zie ik daar opnieuw de liefste Valentijn
in haar armen liggend, kussend lijkt me fijn
dit mooi vooruitzicht geeft wat kleur aan mijn bestaan
nu de dagen steeds wat langer lichter zijn
reizend met de fiets, de bus of met de trein
in de sterrennacht en bij de volle maan
zie ik daar opnieuw de liefste Valentijn
en als ik uit de greep van Cupido verdwijn
ach, dan sla ik zo weer op een ander aan
nu de dagen steeds wat langer lichter zijn
zie ik daar opnieuw de liefste Valentijn
Ik denk dat jij de opdracht aankan:
hou je glimlach vast op
je prachtige hoofd en weet
om van de woorden die ik geef
de juiste te schrappen.
Zodat voor jou altijd de boodschap
blijft staan, dus schrap uit het voorgaande,
tot de titel staat deze woorden:
denk dat jij de opdracht aankan:
je glimlach vast op
je prachtige hoofd en weet
om de woorden die ik geef
de juiste te schrappen.
Zodat voor altijd de boodschap
blijft staan, dus schrap uit het voorgaande,
tot de titel staat deze woorden:
(voor J.)
hoewel wij elkaar al jaren geleden
voor het laatst zagen kan ik
met gemak voor ogen halen
wie jij bent voor mij en wie je was
de moeder van en de vrouw die
van fikkie stoken hield die eigenwijze
eigenzinnig rooie mooie dame
waar sociaal niet zomaar woord was
terwijl ik jou in gedachten houd
weet ik hoe jij in puzzels ontwaakte
waar je was en wie je was en verleden
in verwarrend heden samenviel
nu het laatste puzzelstukje jou
uit handen is genomen leg ik
herinneringen aan elkaar en vorm
een levend beeld voor ogen
hoewel wij elkaar al jaren geleden en
jij jouw herinnering voorgoed verloor
pak ik alle stukjes samen en
leg je daarmee voor altijd vast
(voor C.)
nu het einde jaar weer is gekomen
en ik terugkijk zonder echt te willen
omdat er te veel te groot te spannend
te mooi om waar te zijn
te zwaar te fijn
alles te verwarrend
en ik me in mijn vaste regelmaat
door jou weer af laat leiden
in jouw ogen zie ik toekomst
in jouw beweging een houvast
in jouw tranen ook de lach
in jouw woorden hoor ik steeds
opnieuw een heel Nieuwjaar