JOHAN HADEKE schrijver

Eiland (de Roman)

  • Een jaar later

    Een jaar geleden kwam mijn roman uit. Ik kreeg mooie reacties en ook een kritische noot. 😀
    Te koop én te leen in papieren vorm en ebook. Via elke boekhandel en bibliotheek (jawel ook het ebook).
    Nu nadenken over een volgend avontuur.

  • Geen applaus

    Als schrijver hoop je natuurlijk dat je verhalen goed ontvangen worden en zeker een roman.

    Over het algemeen krijg ik positieve reacties op Eiland. Lezers vinden het vlot te lezen, lezen er veel herkenbaars in, ervaren het verhaal als geloofwaardig, zijn ontroerd door de sterfscene en kunnen de schakelingen tussen heden en verleden goed volgen.

    Als er wat kritische feedback binnenkomt, gaat het vooral over ‘de wijn inname’, de seks gerelateerde overdenkingen en handelingen (-die overigens heel verschillend ervaren worden, van te veel en te expliciet tot: ‘Huh? Seks?’-) en het wat kabbelende karakter van een groot aantal dialogen. Die feedback snap ik, maar was ook een bewuste keuze.

    ‘Maar, om eerlijk te zijn, vind ik het boek als geheel toch niet echt overtuigend.’

    Die komt toch wel binnen. Een bevriende schrijver -dichter vooral- die ik hoog heb zitten, houdt zich aan zijn woord en geeft zijn eerlijke mening. Gelukkig geeft hij bij zijn oordeel ook argumenten, aangevuld met wat hij wél goed vindt. (Maar eerlijk is eerlijk: Mijn ogen trekken natuurlijk meer naar de kritische noten.)

    Het bijzondere blijft: Ik begrijp hem.

    Zoals hij het beargumenteert, snap ik waarom het boek hem niet weet te overtuigen. Ik kan er van alles tegenin brengen, maar het is zijn leeservaring en vanaf het moment dat hij de roman begon te lezen, is hij ook eigenaar van het verhaal geworden.
    Toch ben ik vooral blij met de open kaart die hij speelt. Het is verleidelijk om te denken: Het is maar een mening, of: De meeste reacties zijn positief en dan ook nog eens op de punten die hij aanstipt, dus wat zou het?
    Zo denken is te makkelijk en te veilig. Ga ik nu een nieuw boek schrijven waarmee ik hem zal overtuigen, zodat hij de volgende keer zal jubelen?
    Nee. Ik schrijf eerst voor mezelf en laat het daarna los op de lezer en daarmee los bij mezelf. En ja: De punten die hij aangeeft neem ik absoluut mee, niet om hém te overtuigen, maar wel om een betere schrijver te worden.

    Mijn waardering voor hem als schrijver én lezer is door zijn genuanceerde en eerlijke reactie alleen maar groter geworden.

    Dus óók als je kritisch op mijn roman bent: Laat het gerust weten!

  • Het kind

    Nog wat feit of fictie

    Hoofdstuk XV van de roman Eiland heeft als titel: Het kind

    Ik kreeg een reactie doorgespeeld dat dit de enige dikgedrukte hoofdstukaanduiding in het boek is, met de aanname dat hier bewust voor was gekozen. Natuurlijk kan ik zeggen dat dit klopt, maar nee, het was niet bewust. Sterker: Na duizend keer eerdere versies en verschillende drukproeven langsgelopen te zijn, had ik dit toch nog over het hoofd gezien en ik niet alleen. Waarschijnlijk zijn er vast nog meer van dit soort foutjes achtergebleven. Ergens blijft het angstige o jee gevoel om betrapt te worden op meer van dit soort fouten wel sluimeren.

    Bij een tentoonstelling van gedichten in foto’s van Heleen van Tilburg, pakten we de groot afgedrukte afbeeldingen uit, waarbij ik opmerkte: ‘Zul je zien dat er toch nog een schrijffout instaat.’
    En ja hoor. In het gedicht Meander miste een ’t’ in het woord ‘uitzicht’, waardoor er ‘uizicht’ stond. We besloten om het zo te laten, maar blij was ik niet.

    In het betreffende hoofdstuk laat de hoofdpersoon een foto van zichzelf als jong kind zien. Bij het schrijven hiervan hield ik een foto van mezelf voor ogen. Toen ik nog geen uitgever had gevonden, besloot ik wat te experimenteren met boekomslagen. Bij één van de ontwerpen nam ik de betreffende foto als uitgangspunt. Al met al ben ik blij met het uiteindelijke omslagontwerp van Studio Druk uit Groningen, dat een veel passender beeld geeft. Bij dit bericht zie je het resultaat van mijn eigen experiment en dus de foto die ik in gedachten nam tijdens het schrijven.

  • The reading girl

    In de roman Eiland vormt het schilderij The reading girl een belangrijk symbool voor de hoofdpersoon Hugo. Voor hem toont het de schoonheid van de buitenkant, terwijl de verwoesting binnenin het lichaam uit beeld blijft.

    Volg de link om meer over het schilderij te lezen en een afbeelding daarvan te zien. The reading girl.

  • Feit of fictie?

    Op 2 juni 2024 presenteerde ik de roman Eiland. De opkomst was boven verwachting hoog. (Klik hier voor een impressie.)
    Inmiddels is ook het E-book verschenen.
    (Beide versies zijn via iedere boekhandel verkrijgbaar. En op dit moment in Amersfoort af te halen bij boekhandel Riemer, Veenendaal, de Algemene Boekhandel en The Read Shop Stastokerf. Wil je een gesigneerde versie, mail dan naar johan@hadeke.nl )

    De eerste reacties zijn positief. Lees bijvoorbeeld de reacties op Hebban of Goodreads. Ook via instagram, vanuit het tijdschrift Noorderland en via mijn mail krijg ik mooie berichten. Vooral de prettige schrijfstijl, de soepele overgang tussen heden en verleden, de thema’s, de nieuwsgierigheid naar de afloop en de setting van het eiland waar het verhaal zich afspeelt, worden genoemd. Ook het verrassende en geloofwaardige slot wordt regelmatig aangehaald.

    Het valt op dat vooral lezers uit de meer nabije omgeving denken autobiografische elementen te herkennen. Dat is niet vreemd.
    Bij het schrijven van een fictief verhaal is het dankbaar om de ervaringen van de schrijver naar een fictieve setting toe te schrijven. Zelf bovenop een veerboot staan die naar een eiland vaart, helpt om daar ook voor de hoofdpersoon woorden aan te geven. Door een auto van je fiets gereden worden, de pijn van meerdere botbreuken voelen en het herstel daarvan, inclusief de opname in een ziekenhuis is voor een schrijver een goudmijn. (Hoewel ik deze laatste ervaring met liefde had overgeslagen.) Tegelijkertijd is de schrijver geen weduwnaar en heeft drie mooie kinderen.
    Gelukkig lukte het deze lezers ook om Hugo -de hoofdpersoon- los te zien van de schrijver. Dat was ook de reden voor mij om tijdens de boekpresentatie géén fragment voor te lezen. Ik wilde enigszins voorkomen dat de stem van Hugo zou klinken als mijn eigen stem.

    Ja, Hugo beleeft dingen die Johan Hadeke ook beleefd heeft. Toch blijft ook dat fictie, want de setting, context en bedoeling van het verhaal is altijd anders dan de realiteit uit het leven van de schrijver. Het moet een verhaal voor de lezer blijven, waarin iedereen zichzelf voor een stukje kan herkennen.

    Voor de mensen die de autobiografische elementen herkennen, vraag het gerust: Ik zal zeggen dat het fictie is en heel misschien geef ik wat achtergrond, maar zie dat los van de roman die op zichzelf staat.