dit bed gevuld met hoop staat
opgesteld in kale kamer waar
felle lichten nauwelijks schaduw

geen gloren, stond of schemering

de monitor staat klaar
en toont in kleuren lijnen
van niet aangesloten meters

die uitgestrekt en vlak
een toekomst van mijn
angstbeeld tonen

Seismisch gebied

zijn buik is een landkaart
van valleien en kraters
verhalen vol snijden
en hechten en helen
en wachten en wachten

zijn mond spreekt verwachting
in woorden vol grappen
verhullen de waarheid
want pijn krijgt geen zinnen
en wachten en wachten

zijn vel toont zich rustig
maar het woelen daaronder
lava in stromen en stollen
laat zich in banen niet leiden
en wachten en wachten

zijn slapen onstuimig
zijn dagen onrustig
het infuus drupt en drupt
op gloeiende plaatsen
een dokter begroet ons
en wachten en wachten

Bezoeking

De gang klinkt als een winkelstraat,
waar mensen lachen en begroeten
alsof ze kennissen ontmoeten,
voordat men luid een deur dicht slaat

Hoewel het op die deur toch staat,
dat bloemen hier niet welkom zijn,
gonst het Nederlands refrein:
Zelf bepaal ik hoe het gaat.

Zo kijk ik door de smalle ruiten
vanuit de kamer, stil naar buiten,
hoor het leven op de gang.

Ik draai mijn blik en zie hem slapen.
Probeer mijn moed bijeen te rapen
en houd me voor: Ik ben niet bang.

Hoop

jouw zieke buik met slangenkuil
waar bek aan staart en
staart in bek steeds verder
doorgang weggebeten lijkt

waar zomaar winterslaap
zich in elk seizoen kan vormen
of juist een wild krioelen leven
naar een doodse stilte leidt

waar gif zich mengt met
levenslust en waar mijn billen
samenknijpen maar de jouwe
juist weer uitgang bieden

grijp ik terug naar flauwe grappen
als bange poeperd naast jouw bed
ik hoopvol jij hoopgevend
juich ik hier voor elke scheet

Moed

ik ken de kamers de gesprekken
infusen slangen en alarmen
ik lees de schermen en hun lijnen
met gemak herken de geuren

de termen ken ik zelfs de blikken
van de artsen die het onraad
niet verraden willen de stappen
die ingehouden iets te snel

ik ken jouw ogen om te lezen
hoe je lichaam in beweging spreekt
of steeds de juiste woorden zwijgend
de halen van je adem ken ik ook

maar bij thuiskomst waar jij
vrolijk lachend leven gevend
ben ik even in verwarring

waar mijn angsten zijn gebleven

in de dagen dat we afscheid namen
en jij woorden sprak waarvan ik dacht
dat ook niet onverwacht voor jou
de laatste reis werd ingezet

in de dagen dat we afscheid namen
en in jouw lachen ik je leven zag
maar mijn armen al gestrekt hield
om vast te houden om uit te zwaaien

in de dagen dat we afscheid namen
temidden van slangen holle draden
die hun inhoud spuwden in je lijf
onder veel te veel alarmen

in de dagen dat we afscheid namen
jij zo jong een zoon en ik ouder
en ouder bij iedere slag van de pomp
die jou lang genoeg op adem hielp

in de dagen dat we afscheid namen
die nu al maanden lang vergleden zijn
en we niet bedenken konden hoe
gewoon je bent gebleven

het is niet de zorg
de schone luier voedingspomp
het troosten als de wereld weer
begrijpelijk ongrijpbaar lijkt

het is niet de rolstoel
waar jij in zit weer moeten duwen
fout geplaatste auto’s die
ons over nieuwe drempels dwingen

niet je onvermogen
waarin we samen woorden zoekend
naar begrip en niet jouw broosheid
die me soms ook angst inboezemt

het is niet het missen
van een afspraak met mijn vrienden
want te moe en niemand anders
die zomaar op jou letten kan

het is niet de mantel
die ik zorgzaam om jou sla
maar het leven dat jij geeft
met elke dag die bij zal blijven

je hebt je zijden leven
zo vaak uitgelegd gekregen
de naden losgetornd
draden losgetrokken
die je stuk voor stuk hebt
vastgezet aan de wensen
die ik over jou uit mocht spreken

terwijl je nooit je hoofd laat hangen
vergaat een draad of lijkt voor even
mee te geven houvast
denk ik hou vast en haal
ons hopen toch niet open
aan die ene draad alleen
zal deze niet de laatste blijken