Hieronder de weg om tot een sonnet te komen, dat ingezonden is voor een gedichtenwedstrijd. (Lees verder.) Mooi om te vermelden dat het gedicht samen met zes andere amateurdichters werd genomineerd. Nog leuker om te vermelden dat deze nominatie gold voor de allereerste versie van het sonnet en dus niet de versie waarmee deze pagina begint.
Uitbreken (de finale)
ik voel een kille lucht in huis terwijl
mijn vensters voor het donker zijn gesloten
de waarheid die naar binnen is geschoten
doet niets want ik kijk weg en zoek mijn heil
bij plat vermaak ik ken mijn lotgenoten
daar in hun huizen zelfde levensstijl
en met hen hang ik vormloos als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
dan hoor ik roepen buiten en besluit
het beest van angst dit keer een trap te geven
nu niet meer schuilen nee ik schreeuw het uit
de boodschap wordt van mond tot mond verheven
hernieuwde kracht in eeuwenoud geluid
de straat op samen start van veilig leven
______________________________________________________________________
Bovenstaand gedicht ga ik insturen.
In de tekst hieronder én de reacties kan je het hele proces teruglezen.
Schrijven is schrappen en keuzes maken. Met alle feedback heb ik wat gedaan. Zoals je ziet heb ik het niet één op één overgenomen, maar het heeft mijn denken zeker beïnvloed. Dank daarvoor. Het paste helemaal in de kerngedachte van het sonnet.
______________________________________________________________________
Op dit moment loopt er een uitdaging in de vorm van een wedstrijd om een gedicht van H. Roland Holst naar onze tijd te verplaatsen.
De voorwaarden en het gedicht vind je hier.
Een sonnet is altijd een mooie uitdaging. Zeker met deze vertaalopdracht erbij. Ik heb een sonnet gemaakt, maar ik ben nog niet tevreden. De essentie van dit gedicht is ‘samen’.
Mijn vraag daarom: Schiet u maar. Op taal, woorden, ritme, stijl etc. Als het maar serieus bedoeld is.
Uiterlijk 19 oktober moet het ingeleverd worden. Als ik het goed genoeg vind stuur ik het in.
Eerst wat vooraf ging:
Het gedicht van H. Roland Holst roept veel op en daar associeerde ik op verder. Toen ik om 22.30 u aan het hardlopen was in het park (lees dit als terzijde) was ik alleen. Het park staat bekend als enigszins onveilig. Toen kwam mijn oude gedachte op, dat we vaker gewoon de straat op moeten. Nu wordt die teveel bevolkt door schreeuwers en onverlaten. Hoe meer we binnen blijven, hoe meer deze groepen de straat bevolken.
Ik kwam eerst tot dit sonnet:
uitbreken
mijn kamer vult zich met het nieuws terwijl
de ramen met gordijnen zijn gesloten
oorlog, armoe, mensen doodgeschoten
het lijkt de dagelijkse levensstijl
dus blijf ik net zoals mijn lotgenoten
binnen in mijn huis en zoek mijn heil
in plat vermaak zo hang ik als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
nu lijk ik met mijn leven dik tevreden
als plots mijn deurbel luid van zich laat horen
dit uur normaal had ik bezoek vermeden
zomaar laat ik mij gewillig storen
zie mensen samen trots naar buiten treden
angst valt weg een nieuwe kracht herboren
Maar na de reacties en wat overpeinzingingen kwam ik tot versie 2:
uitbreken (versie 2)
het is al laat maar toch wil ik gaan rennen
de kleren aan de schoenen dichtgeknoopt
dan komt gevoel waarvan ik had gehoopt
dat ik er toch wat sneller aan zou wennen
angst voor wat er buiten misschien loopt
aan onguur volk dat ik niet kan herkennen
als crimineel of groepjes slechts aan ’t jennen
het park de lichten zijn allang gesloopt
daar sta ik voor de deur en ik besluit
om niet aan mijn gevoelens toe te geven
binnen blijven schuilen komt niet uit
ik weet dat velen deze angst beleven
dus bel ik bij de buren vorm een nieuw geluid
naar buiten samen wordt de angst verdreven
Vervolgens toch weer versie 1 bewerken:
Uitbreken (versie 3)
mijn kamer vult zich met het nieuws terwijl
de vensters en gordijnen zijn gesloten
een oorlog, armoe, mensen doodgeschoten
geschrokken zap ik weg en zoek mijn heil
bij plat vermaak zo voel ik mij omsloten
hier veilig in mijn eigen levensstijl
en met mij velen hangend als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
toch blijk ik met mijn leven niet tevreden
schreeuwen buiten weet mij plots te storen
dan doe ik wat ik jaren heb vermeden
open deuren zal me laten horen
zie plots hoe mensen ook naar buiten treden
angst valt weg een oude kracht herboren
Maar ja ‘omsloten’ en die plotselinge ‘velen’. ‘mensen’ die ‘naar buiten treden’ is nog wat afstandelijk.
Dus weer gesleutel en versie 4:
Uitbreken (versie 4)
mijn kamer vult zich met het nieuws terwijl
de vensters en gordijnen zijn gesloten
een oorlog, armoe, mensen doodgeschoten
geschrokken zap ik weg en zoek mijn heil
bij plat vermaak ik ken mijn lotgenoten
daar in hun huizen zelfde levensstijl
en met hen hang ik eenzaam als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
toch blijk ik met dit leven niet tevreden
schreeuwen buiten weet mijn rust te storen
dan doe ik wat ik jaren heb vermeden
open deuren zal me laten horen
zie alle buren ook naar buiten treden
angst valt weg een oude kracht herboren
Weet iemand nog een alternatief voor ‘schreeuwen buiten weet mijn rust te storen’ of is dat aanvaardbaar?
Na de reactie van Ladieda, nog wat aanpassingen en versie 5
Uitbreken (versie 5)
mijn kamer vult zich met het nieuws terwijl
de ramen en gordijnen zijn gesloten
een oorlog, armoe, mensen doodgeschoten
het lijkt de dagelijkse levensstijl
dus blijf ik net zoals mijn lotgenoten
weer veilig binnen zap en zoek mijn heil
bij plat vermaak ik hangend als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
toch ben ik met dit leven niet tevreden
schreeuwen buiten weet mijn rust te storen
dan doe ik wat ik jaren heb vermeden
open deuren zal me laten horen
zie vele mensen ook naar buiten treden
angst vervaagt een oude kracht herboren
Toen kwam er mail binnen, met feedback en voorbeeld sonnetten. Bij herlezing van mijn versies vond ik ze vrij eendimensionaal. Er bleef weinig te gissen. Het gedicht mag wel wat meer magie, socialistische magie. Het blijft natuurlijk in de geest van H. Ronald Holst. Daardoor zitten ‘we’ nu op versie 6, waarbij één zin en één woord nog is aangepast. Die onderscheiden zich door de toevoeging (v6b) en (v6):
Uitbreken (versie 6)
ik voel de lege lucht in huis terwijl
mijn vensters voor het donker zijn gesloten
de waarheid die naar binnen is geschoten (v6b)
(een zwaar gevoel dat wortel heeft geschoten) (v6)
doet niets want ik kijk weg en zoek mijn heil
bij plat vermaak ik ken mijn lotgenoten
daar in hun huizen zelfde levensstijl
en met hen hang ik vormloos als een dweil
stil op de bank het glas steeds volgegoten
dan hoor ik roepen buiten en besluit
het beest van angst dit keer een trap te geven
nu niet meer schuilen nee ik schreeuw het uit
de boodschap wordt van mond tot mond verheven
hernieuwde (herboren (v6b)) kracht in eeuwenoud geluid
de straat op samen start van veilig leven
Reageer! Je kan natuurlijk ook zelf mee gaan doen.
Laat een antwoord achter aan Sabine Kars (@Sabine_Kars) Reactie annuleren