Kleur bekennen

De zon schijnt en het regent.
‘Wat een dag,’ zucht Trudy.
Ze leunt met haar neus tegen het glas aan. Twee weken geleden heette ze nog Medusa en voordat ze erachter kwamen dat ik een Henrietta ben, werd ik Kareltje genoemd.
‘Zo vermoeiend met dit weer,’ vervolgt ze.
Er ligt een grauwsluier over haar huid en condens hecht zich in het ritme van haar ademhaling vast op het punt waar ze het glas raakt.
‘Ja,’ antwoord ik languit liggend, starend naar de planten voor me in de brede vensterbank. ‘Hopelijk maken ze een keuze. Zon of regen. Niet allebei.’
‘Ik zou graag mijn ogen kunnen sluiten op een dag als deze,’ zegt Trudy. ‘Even rust aan mijn lijf.’
Ze is mooi en in de paar zonnestralen die verschijnen, licht ze nog mooier op. Haar ogen puilen uit. Ik houd daarvan. Ze draait opzij en in een snelle beweging likt ze wat weg van het glas. We kennen elkaar nu twee jaar. Ik geloof dat het een teleurstelling was, dat ik ook een vrouwtje bleek te zijn. Dat zal de reden van onze verhuizing zijn. Voor Trudy is mijn sekse geen probleem. We liggen graag in elkaars armen.
‘Weet je,’ zeg ik, ‘vandaag heb ik er geen zin in.’
Ik richt me op, wandel naar de grote pot en krul me al liggend om de buitenrand heen.
‘Vandaag is terracotta,’ zeg ik terwijl ik de kleur van het aardewerk aanneem.
‘Goed idee,’ zegt Trudy.
Nog één keer schiet haar tong naar buiten en trekt op de terugweg een insect mee haar mond in. Even later ligt ze naast me onder de warmtelamp.
‘Zo’n regenboog is maar niets voor een kameleon,’ fluistert ze.
‘Nee, nu ben ik een pot,’ antwoord ik. ‘Misschien loop ik morgen wel een blauwtje.’

Dit verhaal is geschreven in het boekenweekthema 2023: Ik ben alles.