Inspraak

Op 19 november 2018, mocht ik samen met nog een ouder en de aanjager van de racerungroep inspreken bij de gemeente. Naar aanleiding van onder andere deze inspraak zal de Racerunner gelijk gesteld worden aan een sportrolstoel. Ik deel mijn ‘inspraak’, omdat het een wat breder beeld schetst over mijn idee van participeren. Onderaan een veelzeggende foto.

Beste leden van de Raad,

Graag wil ik u meenemen in de overwegingen die een Racerunner kenmerkt als maatwerkvoorziening, gelijkwaardig of zelfs gelijk aan een sportrolstoel.

Als u kinderen heeft, dan heeft u ook foto’s van de kindertijd. Een foto uit het bos, waarin u of uw partner met uw dochter of zoon hand in hand naast elkaar lopen. Een foto van u op uw knieën druk in de weer met stoepkrijt, waarbij de kinderen uit de buurt vrolijk aansloten. Een foto uit de achtertuin van dat kinderfeestje:
‘Je wordt thuisgebracht, kom je op de fiets?’
Foto’s van dansvoorstellingen, voetbalwedstrijden, de muziek-voorspeel-middag. Gewone dingen. U heeft vast een beeld.

Mijn naam is H.d.K., vader van twee kinderen waarvan ik deze zelfde foto’s kan laten zien. Maar ook vader van T., waar de foto’s er anders uitzien. Een foto bijvoorbeeld met de taxichauffeur die hem al jarenlang om kwart voor acht ophaalt en hem rond half vijf weer thuisbrengt. Foto’s van de vele zwemlessen; alle ouders in het water naast hun eigen kind, want meezwemmen is gewenst. Foto’s, veel foto’s van hem met zijn moeder, zijn broer, zijn zusje of met mij lopend áchter de rolstoel.
T. loopt niet, is sondevoeding afhankelijk, incontinent, heeft een verstandelijke beperking, een diagnose in het autisme spectrum, maar is vooral T. de vrolijke jongen van vijftien jaar, met een onverwoestbaar humeur, een enorm humoristisch taalgevoel en een warm gevoel voor iedereen.

Sinds kort zijn de foto’s veranderd. Een racerunner in tijdelijke bruikleen, die hem actief zijn benen laat bewegen. Op maat afgesteld, om zijn beperkingen zoveel mogelijk op te heffen.

Kunt u zich voorstellen hoe het is om náást je eigen kind te kunnen lopen en er niet steeds achter? Kunt u zich voorstellen hoe mooi het is om te zien hoe hij medesporters begroet op de atletiekbaan in zijn eigen woonplaats? Dat hij teruggegroet wordt! Dat hij de namen van zijn teamgenoten kent en zonder zijn vader of moeder traint! Hoe hij tijdens het rondje oefenen buiten de trainingen om, spontaan aangesproken wordt door wildvreemden, die niet over zijn hoofd heen met mij praten, maar hem direct aanspreken. Kunt u zich de foto’s voorstellen van de Wallenloop in Nieuwland. Eén kilometer in ruim achttien minuten, maar wel zelfstandig. Het luide gejuich waarmee hij werd onthaald! Hij, stralend van oor tot oor. Foto’s die laten zien dat hij er bij hoort. Er echt bij hoort, net als zijn teamgenoten, net als de trainers en vrijwilligers, net als de mensen langs het parcours die ervaren dat iedereen er bij kan horen.
Ik hoop dat u bij wilt dragen om deze foto’s verder kleur te geven. Kleur aan deze kinderen, hun gezin, de broers, zussen, de ouders, maar vooral ook kleur aan de stad.

Vandaar dat ik u wil verzoeken de Racerunner als sportrolstoel aan te duiden in de verordening maatschappelijke ondersteuning, om zo kinderen zoals T. de kans te geven er bij te kunnen horen.

Bedankt voor uw aandacht.

(De man op de achtergrond is wat lelijk ‘geblurd’, waarvoor excuus. Hij heeft geen relatie tot T. of Hadeke. Vandaar.)