Le roi est mort!

Het aanrecht is van mij. Overal in huis mag hij inmiddels komen, maar niet op het laatste plekje waar ik mijn heerschappij nog kan uitoefenen. Niet dat ik vaak kook, maar het aanrecht is van mij.
Wanneer ik slaap klimt hij bovenop mijn kruis. Als ik me om wil draaien moet ik hem eerst van mij aftillen. Ik hoor dan het gegniffel naast me. Katten vertederen en mannen die zich ergeren aan hun gedrag lijken ook te vertederen.
’s Morgens loopt het beest voor mijn voeten als ik in slaapdronken pas naar de douche wankel. De kinderen geven hem het voer en toch blijft hij tegen mij mauwen in de hoop dat ik naar de voerzak zal grijpen. Zijn bakje is nog zeker voor een kwart gevuld met brokken. Eén keer ben ik overstag gegaan en dat bezuur ik elke dag, met de bedelende kopjes tegen mijn schenen.
Maar het aanrecht, het aanrecht is van mij. Het is nacht en mijn gezin ligt op bed. Alleen de kat en ik, hier in de keuken. Misschien heb ik drie glazen wijn op, vier hooguit. Volgens mij was de fles al open bij het inschenken van het eerste glas. De wijn is op. Mijn huis. Mijn terrein. Mijn territorium. Ik ben hier de baas.
Allebei staan we doodstil. De kat heeft me allang gezien. Hij keek me recht in mijn ogen en sloeg zijn staart tergend langzaam heen en weer. Daarna draaide hij zich om naar het aanrecht. De kop omhoog gericht, zijn lijf in een positie van waaruit hij gemakkelijk tot een sprong kan komen.
Wie het eerst reageert heeft verloren. Ik, omdat het beest –maar hij heeft een naam hoor papa– af zal druipen voordat ik hem goed heb kunnen laten schrikken, in de hoop dat hij het aanrecht voor altijd zal mijden. Dan is mijn moeite voor niets. Hij, omdat het dan duidelijk is dat de opperkat die loopt op twee achterpoten en nauwelijks een vacht heeft hier heerst. Le roi, c’est moi.
Hij lijkt me volkomen te negeren. Bewegingsloos. Wij allebei. Het aanrecht is leeg, alleen een lege wijnfles. Er ligt niets dat de kat zal kunnen eten. Ik adem zachtjes door mijn neus. Ik durf niet te slikken.
Het puntje van zijn staart begint voorzichtig van links naar rechts te slaan, zijn lijf beweegt iets naar achter. Nog niet reageren. Nog niet. Even wachten. Op de trap klinkt gestommel, we laten ons niet afleiden. Nu wordt beslist wie het hier voor het zeggen heeft. Zijn spieren spannen zich. Bijna. Nu nog niet. Inhouden, rustig blijven. Pas in de sprong zal ik mijn aanval inzetten. Bijna. Bijna.
De deur draait open.
‘Schatje, kom je ook naar boven?’
Terwijl ik mij omdraai hoor ik hoe ik in een doffe landing van mijn troon gestoten word.