Voortploegen

‘Er zit zand aan mijn wielen!’
‘Hou je handen maar op schoot, dan worden ze niet vies’, antwoord ik.
De tuimelwieltjes van de rolstoel zijn ingeklapt, zo trek ik hem achterovergekanteld en achterstevoren over het strand.
‘Zal ik helpen?’ wordt me verschillende keren aangeboden. Er zijn genoeg welwillende mensen mee, die hij kent. Allemaal familie van ons.
Ik sla de hulp af, want als we hem samen langs de vloedlijn trekken kan ik niet goed voelen of de rolstoel omkiept. Daarnaast overvalt me soms de irreële drang om te normaliseren. Gewoon maar een vader die zijn zoon over het strand sleept.
De wielen vormen slingerende gleuven in het zand.
Eén van ons spoort niet, maar ik blijf mijn best doen.

‘Bijsluiter’ Bijna non-fictie