Het is bijna zomervakantie en iedereen in huis is moe. Je merkt het aan het getreuzel van de kinderen, de grappen die net te lang doorgaan en aan de korzeligheden van de ouders.
‘Ik wil mijn knuffel.’
‘Hij stoort, de TV stoort!’
‘Is Bob de Bouwer al geweest?’
Ook hij is moe en klampt zich vast aan de eindeloze zinsherhalingen, waarvan ik weet dat hij daar zijn gevoel voor veiligheid vandaan haalt. Toch word ik er soms helemaal dol van. Rust, reinheid en regelmaat. Hier niet.
Gelukkig hebben we als ouders een avond rust en kunnen een film kijken. De kinderen liggen in bed.
Even hapert het beeld.
‘Hij stoort, hij stoort’, roepen we gelijktijdig.
We lachen er maar om.
Bijsluiter Bijna non-fictie
-
Papagaaitje leef je nog
-
Speechless
‘Het is tijd voor een toespraak!’
We zitten met ons gezin rondom de tafel klaar voor een feestmaaltijd. Hij eet niet mee, maar helpt graag bij het vullen van de gourmetpannetjes. De sfeer is meer dan goed, ook zijn zusje heeft het geduld om langere tijd opgewekt mee te kokkerellen. Zij beperkt zich vooral tot het smelten van grote hoeveelheden geraspte kaas.
‘Ik zal zelf beginnen,’ zegt hij.
Wij bereiden ons voor op een onsamenhangend grappig verhaal.
‘Dames en heren, bewoners van dit huis. Het is me een eer of een genoegen om deze woorden tot jullie te mogen spreken. Ik wil tot julie zeggen, ik houd van jullie en goede feestdagen.’
Even is het heel stil.
‘En nu jullie!’