Verhaal

De vrouwen die ik op het hoogtepunt van mijn roem wist te verleiden zijn nu hoogbejaard of allang overleden. Ik houd ervan om op het internet te speuren naar afbeeldingen uit de tijd dat ze met mij het bed deelden, effectief van de buitenwereld afgeschermd door de beveiligers. Over het algemeen vind ik zwart-wit afbeeldingen van ze terug, soms ingekleurde foto’s, maar zelden een weergave in de natuurlijke kleuren zoals ik ze me herinner. Ik ruik de geur van 4711.
Als ik in de spiegel kijk zie ik het hoofd waaraan ik gewend ben geraakt.
Om mijn tijd te doden surf ik vaak op het internet. Ik moet lachen om de Russische inmenging waarover de laatste tijd steeds vaker berichten via de media opduiken. Alsof het nieuws betreft.
Vladimir Demichov, de man die een hondenkop op het lijf van een andere hond transplanteerde, leidde een briljante wetenschapper op waarmee ik in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw nauw optrok. Ik trok op met hem, Aleksandr Aleksandrovitsj Ivanov en met Mitch Anderson, een neurofysioloog die zich via de marine verder bekwaamd had in de werking en mogelijkheden van de computer. Apparaten groter dan een forse huiskamer en met een kleiner potentieel dan het doosje dat ik hier voor me heb staan.
Iedere dag sluit ik het kabeltje aan om 12.30 uur precies, het tijdstip waarop mijn nieuwe leven moest beginnen. In de loop der jaren zijn de kabeltjes steeds verfijnder geworden, net als de aangesloten elektronica. Het is het wisselgeld voor mijn leven, mijn eeuwige toekomst. Een riante woning, zwembad, fitnessruimte, een huis dat aan al mijn wensen tegemoetkomt en op zijn tijd gezelschap dat zorgvuldig geselecteerd is en naast de wetenschappelijke toets ook werkelijk aan mijn persoonlijke smaak tegemoetkomt.
Natuurlijk koos ik niet voor cryonisme, het snel bevriezen van vitaal weefsel. Aleksandr en Mitch hadden me ervoor gewaarschuwd.
‘Doe het niet. De hersenen, daar draait het om, die moeten tot het laatst intact blijven. Dat is nooit te garanderen. Invriezen is de oplossing niet.’
Zij brachten me aan de kabel, die ik vlak onder mijn sleutelbeen aansluit. Aan wat ze een toekomstbestendige incrementele cerebrale replica noemden. De eerste keer duurde het bijna twee dagen, die ik merendeels slapend doorbracht, daarna duurde het hooguit twee uur, als ik daar tenminste de tijd voor had. De vrachtwagens die in het volgkonvooi niet opvielen, krompen uiteindelijk tot het doosje dat nu voor me staat.
Mitch had de perfecte belichaming gevonden. Twintig jaar jonger dan ik ben. Hij werd op een geheime locatie vastgehouden en in opperste conditie gebracht. Alles in het diepste geheim, in een tijd dat een geheim nog geheim gehouden kon worden. Ook nu zal het geheim blijven. Teveel mensen hebben er belang bij.
‘Weet je John, mogelijk geven we het experiment wel een eigen zetje,’ zei hij eind oktober –vlak voor mijn overstap- tegen me en Aleksandr lachte luidkeels om deze opmerking. Ik lachte wat ongemakkelijk met hem mee.
De balzaal van het Rice Hotel in Houston staat me nog goed voor ogen. De reis in het vliegtuig en Jacky en de magie van seks op grote hoogte. De laatste incrementele replica die ik maakte van mijn hersenen in mijn vorige belichaming, vlak na de landing. Aleksandr en Mitch, die me lachend aankeken. De huivering die door mijn lichaam schoot. Die ochtend van 22 november 1963, Dallas, Texas. Ik ben inmiddels meer dan honderd jaar oud, mijn lichaam is voorbij de tachtig. Mitch en Aleksandr zijn dood en niet opnieuw belichaamd. Ik heb me allang bij dit leven neergelegd en weet dat ik het nooit zelf zal kunnen beëindigen.
Binnenkort zal ik nogmaals overstappen.
Ik ben benieuwd tegen welk hoofd ik dan aan zal kijken.

Toen Cecidimus Desvanecerse op de leeftijd was gekomen dat hij niet meer zonder zijn leesbril kon, bereidde hij zich voor op de achteruitgang van het gehoor. Toch nam hij ieder geluid nog scherp waar en vaak scherper dan de mensen in zijn omgeving. Soms overviel hem het gevoel dat niet hij, maar de ander kampte met een gehoorprobleem.
Vanmorgen stond hij berustend in zijn lot voor de spiegel van de badkamer.

Cecidimus werd bij de aangifte van zijn geboorte niet erkend. De ambtenaar haalde een dikke streep door de naam die zijn vader op het overhandigde papiertje had geschreven.
‘De wet accepteert deze naam niet, meneer.’
Cecidimus was geen bestaande naam. Pas op zijn eerste identiteitsbewijs zag Cecidimus zijn foto naast de gegevens van een onbekende, met dezelfde achternaam, en dezelfde geboortedatum en -plaats. Hij voelde toen al aan dat vragen stellen ongepast was.
De relaties die hij op volwassen leeftijd had, waren kort genoeg om zijn administratieve naam niet te hoeven onthullen. Cecidimus, werd afwisselend Ceci, Dimi, Musje of Cecidi genoemd. Afkortingen die hij verafschuwde, alsof zijn werkelijke naam, zijn genoemde naam, er niet toe deed. Zijn vriendinnen begrepen hem niet en hadden de onbedaarlijke neiging om hem te bemoederen. Hoe meer hij zich daartegen verzette, hoe meer ze in hun gedrag volhardden. Dat hield hij niet vol. Zo bleef hij alleen en dat beviel hem goed.
In de kroegen zocht hij de hoeken op, de uiteinden van de bar, de tafeltjes achteraf en dronk zijn pilsjes in een rustig tempo, terwijl hij de mensen observeerde. Soms sprak hij een vaste gast, die hem steevast benaderde alsof hij voor het eerst gezien werd.
Zijn werk verliep in een rustgevende cadans, die hem een houvast bood waaromheen hij zijn verdere leven kon organiseren. Vakantiedagen nam hij niet meer op, nadat hij tot de conclusie was gekomen dat dit hem meer energie kostte, dan de gang naar het kantoor. Zijn leidinggevende merkte het niet op. Trouw vulde hij de eerste jaren zijn vakantiebriefjes in, maar de laatste elf jaar vond Cecidimus dat ook niet meer nodig.
‘Hallo, Marijke,’ groette hij de receptioniste op zijn werk.
‘Wat zeg je?’ was steevast haar antwoord, maar de laatste tijd zei ze dat niet eens meer.
In de pauzes aan de koffietafel, mengde hij zich tot voor kort regelmatig in de gesprekken met collega’s. Losse opmerkingen, waar soms om gelachen werd, waar soms een reactie op kwam, maar waar nooit een werkelijk gesprek mee gestart werd.
‘Ja, dat heb ik gisteren ook op televisie gezien.’
‘Jij ook?’
‘Ja.’
De afgelopen weken hoorden ze hem niet meer. Hij keek om zich heen. Zag de pratende monden, de ogen die heen en weer schoten, maar niet meer zijn kant opdraaiden.
Gisterenmorgen bij de bakker was hij zonder brood de winkel uitgelopen, omdat het hem in de drukte niet gelukt was zijn beurt op te eisen.

Zo stond Cecidumus Desvanecerse voor de spiegel van de badkamer. In de verte hoorde hij via het geopende raam het gekwetter van de ochtendvogels. Hij hoorde zijn eigen ademhaling, het geruis van bloed in zijn oren. In de weerspiegeling lukte het hem niet om zichzelf terug te vinden. Toen hij naar beneden keek, zag hij zijn lichaam langzaam verdwijnen.
Cecidimus, dacht hij.

Verlaten

Eens is er op een plek dichterbij dan je zou denken iemand die op jou lijkt. Sluit je ogen maar, of nee, doe alsóf jij je ogen sluit, dan zal ik je meenemen naar die plek. Je zit heerlijk in een luie stoel. Er brandt een vuur in de open haard. Je voelt de warme gloed over je gezicht dansen. Achter je hoor je een klok tikken. Straks zal hij twaalf uur slaan. Nu nog niet. De gordijnen zijn gesloten. Op de tafel voor je branden drie kaarsen. In je schoot ligt een boek. Geen gewoon boek, maar een boek met hagelwitte bladzijden. Er is geen zin, geen woord, geen letter, niet eens een komma of een punt op één van de bladzijden te vinden. Het is je lievelingsboek.
Je begint te lezen. Langzaam ontstaat het verhaal. De deur van je kamer gaat krakend open. Je schrikt niet. Het hoort bij het verhaal.

‘Ben je nog wakker?’ vraagt een vrouw.
Ze draagt een kroon. Zij is de koningin en jij bent haar kind.
‘Ja,’ fluister je, ‘ik kan niet slapen.’
‘Waarom niet?’
‘Ik ben bang dat het vannacht gebeurt.’
‘Je weet toch dat we voor alle ramen tralies geplaatst hebben, dat alle buitendeuren dichtgespijkerd zijn, dat de poort met een dikke balk vergrendeld is en dat de ophaalbrug om vijf uur ’s middags al omhoog gehaald wordt? Ga maar slapen. ’
‘Mag ik in de stoel blijven vannacht?’
‘Vooruit. Welterusten.’
De koningin sluipt weg. Het haardvuur flakkert.

Wat gaat er gebeuren? denk je.
Dan weet je het weer. Je hoort haar schreeuwen. Boven de wieg, toen je net geboren was.
‘En dit kind! Dit kind zal de fantasie verliezen! Geen enkele eigen gedachte!’
‘Nee!’ schreeuwen de koning en de koningin.
‘Waarom hebben jullie niets aan mij laten horen over dit koningskind?’
Het is de jaloerse Domotica, de fee van het gemak, die zo gemakkelijk je vijand wordt.
‘We dachten dat je alles wist, lieve Domotica.’
‘Beledig mij niet! Hou dat lieve maar voor je! Jullie hebben mij gestoord, daarom wist ik van niets! Ik weet niet eens een naam! Is het een prins of een prinses!’
Jij weet het zelf natuurlijk wel. Het zou toch gek zijn als je niet wist of je een prins of een prinses zou zijn?
‘Domotica, alsjeblieft, pak de fantasie niet af!’
De koningin huilt.
De koning beveelt: ‘Zet haar uit mijn paleis en geef al haar bezittingen mee!’
Drie dagen waren de bedienden bezig om de spullen van Domotica uit het paleis weg te halen. De koning heeft het zelf aan je verteld.
‘Op een duistere nacht, als de klok twaalf slaat zal ik de fantasie afpakken en niemand weet welke nacht het zal zijn!’ had Domotica geroepen.

Jij weet het wel. Het is deze nacht.
Je hoort hoe de hamer van de klok naar achter getrokken wordt. Je hoort hoe hij tegen de bel aanslaat. Het is de eerste slag. Er gebeurt niets.
De tweede slag. Je hart bonst. Nog steeds niets.
De derde slag. Op de tafel geeft een rechthoekig doosje licht.

‘OK …, wat is dat?’ zeg je hardop.
‘Dit heb ik gevonden op internet,’ antwoordt het doosje.
Het doosje heeft een gek spiegeltje. Op het glas verschijnen letters. Lange woorden met schuine strepen en punten erin.
‘Wie ben jij?’
‘Ik ben wie jij graag wilt dat ik ben en ik ben er om jou te helpen.’
‘Nee, nee, ik wil niet door jou geholpen worden. Sluit jezelf!’
‘Uw wens is mijn bevel.’
Het licht verdwijnt. Het doosje is niet meer te zien.

De vierde slag. De vijfde. Dan de zesde.
Aan de schouw, boven de open haard zie je een grote rechthoekige plaat. Opeens kijk je de wereld in, dwars door de plaat heen. Je hoort muziek. Je ziet mensen dansen en zingen. Je probeert je ogen weg te draaien, je wilt je oren bedekken met je handen, maar het lukt niet. Je voelt hoe je lijf meebeweegt op het ritme, je probeert de dansjes na te doen. Je wilt het niet. Toch doe je het.
Dan stoot je je grote teen tegen de poot van de tafel.
‘Auw!’
Je struikelt voorover en slaat met je handen een barst in de plaat. Het geluid begint te kraken. Het beeld flikkert. Dan is het stil. Je ziet alleen het licht van de kaarsen en het vuur.

De zevende slag. Je gaat weer zitten in de stoel.
De achtste slag.
De negende.
Op de armleuningen verschijnen knopjes. Je drukt erop. Je beweegt ze heen en weer. Er schuift iets voor je ogen. Opeens zie je voetballers over een veld heen rennen, jij kan een aantal daarvan besturen. Met een ander knopje krijg je een ander beeld. En steeds kan je iets of iemand aansturen. Je kan schoppen, lopen, springen, schieten. Je kan schatten openen. Je kan alles, gewoon zittend op je stoel. Alleen je handen doen het werk. En je hoofd, maar dat merk je bijna niet. Je wint steeds de eerste potjes, daarna wordt het moeilijker en moeilijker, maar je gaat door en door. Je vergeet alles om je heen.
Even denk je aan het boek. Heel even maar.
Het boek! De fantasie!
Toch speel je door.
De vloek van Domotica! denk je.
Ik moet stoppen, maar ik kan niet! Denk aan iets anders! Denk aan iets anders!!!

De tiende slag. Je voelt je sterk. Je denkt aan de koningin.
De elfde slag. De kracht groeit.
Ik hou van jou, lijk je te horen.

De twaalfde slag. Je springt uit de stoel. Weg van de knoppen. Je pakt het boek en leest het eind.
Je leest hoe je terug naar huis gaat, naar je eigen bed. Het is nog lang geen twaalf uur. Het is tijd om te gaan slapen.
‘Ik hou van jou,’ zegt iemand naast je.
‘Ik ook van jou!’
En je weet dat niemand je fantasie af zal nemen. Zelfs Domotica, de fee van het gemak, zal het niet lukken.

Zo leef je nog lang en gelukkig.