Gedichten

ik vernieuw elke vijf minuten
de temperatuur vermelding
op mijn mobiele telefoon
en zie de stijging
terwijl ik tussendoor met zwetende
vingertoppen deze regels typ
een biertje drink en de geluiden
uit nabije tuinen hoor
slechts ik met die geluiden
de kleine beweging van dit typen
het glas opheffen
de slokken
elke vijf minuten
in dit
weer
vernieuwen

Even zag ik hoe ik zat
in een houding die mij past.
Gekruiste benen, ’t lange lijf,
zag ik mezelf daar verderop

middenin die groep van blazers.
Zo keek ik naar mezelf vanuit
de zaal en leek daar iedereen
te kennen, dacht dat ik het was.

Vanaf de plek waar ik daar zat
keek ik rond en zocht naar mij.
Contact nog voor de eerste slag

van dirigent in vierkwartsmaat.
Ik keek me aan en toen pas zag
ik je moeder in jouw lach.

Ik herdenk de mensen die bleven staan
tegen onrecht, tegen onderdrukking in.
Hier herdenk ik de mensen, gewone
mensen die steeds bleven staan.

Die bleven staan met kloppend hart
en zich niet lieten raken door haat,
door geweld, maar in het volle leven
steeds voor ons bleven staan.

Ik herdenk de mensen die bleven staan
voor de ander en de ander voor hen,
die niet zozeer kozen te vechten, niet bogen,
maar beschermden wat waardevol was.

Die mensen die opgepakt en weggevoerd,
beschoten of adem benomen, geslagen
en toch bleven staan, de mensen die
bij bommen en kogels steeds bleven staan.

Ik herdenk de mensen die bleven staan
voor mij, voor ons en de toekomst.
Ik herdenk hen die nooit echt zijn gevallen,
want zolang ik herdenk, blijven zij staan.

(Voorgedragen bij het herdenkingsconcert van de Gemeente Amersfoort op 4 mei 2023.)

Echte liefde komt in zoveel vormen.
Tussen mens en mens en soms wat meer.
Los en vast, in rustig weer en stormen,
ware liefde blijft het zondermeer

Echte liefde toont zich zonder oordeel.
Ziet een ander die zichzelf mag zijn.
Kwetsbaar voelen als een prachtig voordeel.
Uiting, zonder schaamte, zonder pijn.

Soms komt in liefde ook een dieper haten,
een roedel wolven sluw in schapenvachten,
die enkel valse woorden kunnen blaten.

Het Woord misbruikend en de mens verachtend,
hebben zij hun Heer allang verlaten
en weten zelfs de liefde te verkrachten.

Op de brug van Deventer,
het lage hek,
de trage rivier die hier
riep, kom hier en ik die liep
in het donker naar de overzijde.

Op die brug naar Deventer,
de trage rivier
en ik, het lage hek. Het bange
verlangen om in die roep
zachtjes met de stroom mee weg te glijden.

Op de brug naar Deventer,
het lage hek,
de trage rivier die riep en ik
die liep. Mijn duister en de brug, die mij
langzaamaan de stad liet binnenleiden.

Op die brug naar Deventer,
de trage rivier,
het lage hek, de roep. Mijn blik
gericht op een plek, zo warm verlicht.
Op pad was ik, die met zichzelf bleef strijden.

Op de brug naar Deventer,
het lage hek,
de trage rivier die hier
onder voetstappen zijwaarts liep
en riep. Ik streed, maar liet me niet verleiden.