Gedichten

het regent en misschien ga jij dood
en het park waar ik alleen
de druppels hoor spatten
op de stof van mijn plu
lijkt net zo verlaten als ik me nu voel

het regent en het weiland
waar ik op uitkijk met twee
dravende hazen die niet lijken
te weten dat jij net twintig
en hoe ik loop te ontwijken

verloren in woorden
op weg naar de kamer
in dat kille gebouw waar
ik jou meer moet vertellen
dan over die rottige regen

als ik roerloos liggen blijf
en even stop met denken
geen aandacht schenk aan
het verglijden van de tijd
liggen donker niets
geen seconde geen minuut
geen uren dagen weken
maan de slinger tot een staken
geen beweging zachtjes stil
en ik die alles vasthoud
in een tijdloos universum
waarmee ik jou dan beter denk
te houden want
als de klok niet tikt
kan niets ons ooit nog raken
het noodlot ons nog tarten

tot ik weer die slagen voel en
even woel en langzaam
in beweging kom

omdat we allebei geboren zijn
met veel te grote harten

ik tel de halen van de pomp
die op jouw commando zucht
de lijnen op het scherm
deinen zachtjes met je mee
in deze kamer slingert tijd
met het ritme van de puffen
één twee
enne
één twee
zo hoef ik even niet
die vraag te stellen
of we in jouw strijd nu
samen slagen maken

of dat ik langzaamaan
begonnen ben
met af te tellen

ik zie de draadjes aan je leven
en je leven aan een draadje
ik hoor je ritmisch ademhalen
voel je warme klamme huid
je operatiehemd deint
op het kloppen van je hart
bekwame handen knappe koppen
aan je bed een pomp zucht
zachtjes met mij mee:

o nee o jee o nee

alles wat gebeurt dient
om je harnas op te tuigen
samen ga jij toch alleen met ons
die aan de zijlijn staan
maar jij als echte vechter weet
diep in slaap je strijd te voeren