Gedichten


  • Ontmanteld

    het is niet de zorg
    de schone luier voedingspomp
    het troosten als de wereld weer
    begrijpelijk ongrijpbaar lijkt

    het is niet de rolstoel
    waar jij in zit weer moeten duwen
    fout geplaatste auto’s die
    ons over nieuwe drempels dwingen

    niet je onvermogen
    waarin we samen woorden zoekend
    naar begrip en niet jouw broosheid
    die me soms ook angst inboezemt

    het is niet het missen
    van een afspraak met mijn vrienden
    want te moe en niemand anders
    die zomaar op jou letten kan

    het is niet de mantel
    die ik zorgzaam om jou sla
    maar het leven dat jij geeft
    met elke dag die bij zal blijven


  • Perpetuum mobile

    haat braakt vuur vanuit de lucht
    en woelt de veenbrand van de wraak
    in een felle brand naar boven

    kogels suizen woedend af op
    kinderen onschuldigen op de
    jarenlange weerlozen die allang

    niet meer schuilen konden
    die werden afgesneden
    van elke vorm van menselijkheid

    de boeken liggen opgeslagen
    bij verhalen van de God der wrake
    bij de terugkeer van de Mahdi

    hier voelt men zichzelf een eigen Heer
    en plant voor eeuwenlang de strijd
    in hen die nu nog niet geboren zijn


  • Tenui filo pendet

    je hebt je zijden leven
    zo vaak uitgelegd gekregen
    de naden losgetornd
    draden losgetrokken
    die je stuk voor stuk hebt
    vastgezet aan de wensen
    die ik over jou uit mocht spreken

    terwijl je nooit je hoofd laat hangen
    vergaat een draad of lijkt voor even
    mee te geven houvast
    denk ik hou vast en haal
    ons hopen toch niet open
    aan die ene draad alleen
    zal deze niet de laatste blijken


  • Slagen

    je bent al zo vaak bijna doodgegaan
    maar kwam nooit aan sterven toe
    in elk moment van ademnood of pijn
    wenste ik je naar het leven terug
    gunde jou ook het op te geven
    je wist gelukkig hier te blijven
    terwijl het zwaard al opgeheven lijkt
    de punt al prikt al kietelt de snede al
    op scherp staat om onvoorzien toch
    nog toe te slaan en ik mezelf maar
    voorhoud dat voor iedereen zijn eigen
    laatste slag ook net zo wacht
    want bijna niemand weet uiteindelijk
    waar wanneer en hoe precies


  • Bijblijven

    ik leef op koffie en op zorgen
    en op kleine kruimels hoop
    soms zo zoet en soms bedorven
    soms zo levend soms al dood

    ik leef op steeds de dag van morgen
    ga voor angsten op de loop
    vandaag wordt hier nog niet gestorven
    al zijn mijn schoenen zwaar van lood

    ik houd voor jou nog steeds verborgen
    mijn hoofd en hart zwaar in de knoop
    twintig jaar zojuist verworven
    lig jij hier en houd je groot

    ik leef op koffie en op zorgen
    ga voor angsten op de loop
    twintig jaar zojuist verworven
    alsjeblieft ga nog niet …