Begin dit jaar is Johan Hadeke benaderd om gedichten aan te leveren voor Trefwoord, de methode levensbeschouwing voor basisscholen. Dat bleek best een uitdaging. Hieronder twee versies van gedichten die het niet haalden binnen het thema beweging en drie binnen het thema winnen en verliezen. De gedichten die wel geplaatst worden, komen vanzelfsprekend in de methode zelf.
De jongen en de boom
‘Hallo boom,’ zei de jongen
en klom met grote sprongen
naar een lage tak.
‘Waarom sta jij toch zo stil?
Is dat werkelijk wat jij wil
of is het puur gemak?
Wat valt er hier nu te beleven.
Boom, kan jij beweging geven?
Iets waar ik naar snak.’
De boom, hij sprak geen enkel woord,
maar had de jongen goed gehoord
en zweeg
en brak
de tak.
Morgen zal de boom verdwijnen
Morgen zal de boom verdwijnen
bij ons achter in de wijk.
Nieuwe huizen zullen daar verschijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen.
Ik bekijk mijn fotoboek:
Plaatjes van de boom en ik zo klein en
morgen zal die boom verdwijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen.
Zijn beweging zie ik nu.
Foto’s tonen mij een soort geheimen
van de boom die zal verdwijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen,
die stilstaand toch bewegend was.
Op de foto’s zie ik blad verschijnen.
Morgen zal die boom verdwijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen
die mij steeds aan ’t klimmen bracht.
Ik kijk naar buiten voel de pijn en
groet de boom die zal verdwijnen.
Morgen zal de boom verdwijnen.
Bankzitters
Vannacht had ik een vreemde droom
hoe je winnend kunt verliezen,
door steeds maar voor jezelf te gaan
en niet meer voor elkaar te kiezen.
Ik speelde voetbal met mijn team,
hield de bal strak aan mijn voet.
Ik draaide, kapte, schoot op doel,
vond mezelf wel heel erg goed.
De trainer riep: ‘Speel af die bal!’
Voor mij was dat maar flauwekul.
Ik scoorde één en twee en drie.
De tegenstander bleef op nul.
Bij twintig juichte niemand meer.
Van de trainer zelfs geen: ‘Dank!’
Tot de spits zei: ‘Ga jij maar door.
Gaan wij wel zitten op de bank.’
De scheids keek alle regels na
en liep naar mij in korte draf.
‘Elf tegen één dat is gemeen,’
zei hij en blies de wedstrijd af.
Vergeten
‘s Morgens als ik wakker word
begint het al te stromen.
Ik heb alweer een spel bedacht
en haast me naar beneden
waar ik op mijn moeder wacht
zij zal er zo wel komen.
Ik kneed uit brood wat poppetjes
en vorm het tafellaken
tot het grootste speelbord om.
Als lijnen strooi ik vlokken.
Daartussen staat de yoghurtkom,
die we moeten raken.
Vier eitjes heb ik hard gekookt,
daarmee gaan we rollen
‘Mama,’ roep ik, ‘kom nu snel!
We kunnen al beginnen.’
Maar ouders, ach je kent dat wel,
die gaan voor mij niet hollen.
Eindelijk loopt mijn moeder binnen
en ziet me met het eten.
Ze kijkt me even heel boos aan.
En begint me dan te schreeuwen.
Van pure schrik ben ik spontaan
alle regels weer vergeten.
Motto
Ik wil altijd blijven winnen,
want winnen vind ik fijn.
Wil jij dan voor mijn winnen,
misschien wel
de verliezer zijn?