over weggesleten wegen
rijd ik regen tegemoet
terwijl kind en vrouw voldaan
in vermoeidheid blijven zwijgen
vermoed ik dat de wissers
het vuil van vorig jaar
naar volgend jaar toe wrijven
zo blijven voornemens gevangen
in die vage blik naar voren
met het liefste om mij heen
en dit vege teken in de tijd
rijd ik naar mijn oude plek
om telkens te verzuipen
Zo tegen eindejaar wens ik
iedereen in wederkeren:
Welbehagen, gezondheid, zegen
en wat vrede, vooral die vrede.
‘Een toekomst vol van winterspoken,’
fluister jij, ‘maar geen nacht houdt stand.’
Je warme glimlach biedt me hoop,
en zeker liefde, vooral de liefde.
Ik mis in hoop en liefde een geloof,
maar in jouw glimlach vind ik
alle ankers in momenten terug om
te verduren, vooral dat verduren.
Niemand die zo naar me kijkt,
dat ik langzaam naar je toe kruip.
Niemand die zo uit wil reiken.
Laat dit maar voor eeuwig zijn,
hoe ik hier met jou verdwijn.
Niemand die me zo omhult,
als een deken om me heen slaat.
Niemand waar ‘k me zo vervuld weet.
Laat dit maar voor eeuwig zijn,
hoe ik hier met jou verdwijn.
Een storm steekt op, een brand breekt uit,
maar jij en ik zijn veilig hier.
Vulkanen spuwen vuur voluit,
maar jij en ik, zo veilig hier.
Niemand die zo naast me ligt,
wachtend om ook mij te vinden.
Niemand kan me zo verlichten.
Laat dit maar voor eeuwig zijn
hoe ik hier in jou verdwijn.
——–
Geschreven naar aanleiding van de thema opdracht door Musonius op het forum van Schrijven Online waar ik regelmatig een stukje aandraag.
Deze tekst is geschreven op de melodie van Something van the Beatles.
als je enkel luide leuzen hoort
en twijfelt aan je stemmen
als je leugens door de waarheid heen
niet goed meer weet te temmen
als er angsten op je hart gedrukt
herhalend keer op keer
en een vriend naar duivel neigen wil
die schreeuwt als nieuwe Heer
als je naar de moed die weggezonken
al jaren niet meer raapt
dan is het moeilijk wakker worden
als je nooit meer slaapt
Nu langzaamaan de datum vager
in oude inkt gelezen wordt
en soms de twijfel toeslaat, omdat
het een vrijdag was, geen dinsdag.
Dringt net zo langzaam het besef door
dat dit moment zich ontplooit als
pleisterplaats. Een rustplek om
heel even jouw verlies te nemen
en in alle dagen die volgen jou
nog sterker terug te laten leven.