mocht het bloed ooit kruipen waar het niet gaan moet
uit een ader slippen, zachtjes lekken in mijn hoofd
richting denkvermogen trekken en gaten in geheugen slaan
in onstuitbaar trage stromen tergend langzaam druk opvoerend
eindeloos het wachten tussen wegglijden en weer opstaan
laat me liggen voor heel even in de armen van degene die zin in leven geeft
Vroeger voelden de dikke muren
van deze kerk vertrouwd
in het vaste ritme van de week.
Pepermunt, een houten kont, de veel te lange preek
voor een jongen van mijn leeftijd.
Gedachten dwaalden dan telkens
langs mijn voeten naar beneden,
naar de resten van het Groot Romeinse Rijk.
Dwaalden naar de goden die hier aanbeden werden
nog voordat Werenfridus er zijn eerste stappen zette.
Dwaalden naar de in elkaar vervlochten heiligdommen
van Romeinen en Bataven,
op de plek waar dit gebouw eeuwen later pas is opgericht.
Naar de muren van de tempels die zijn opgediept
vanonder de ooit aan puin geschoten toren.
Kerken zie ik nu alleen nog maar
van binnen, als toeristisch tijdverdrijf.
Toch galmen door die toren als ik hem vanuit de verte zie
de woorden in mijn hoofd: keer toch terug
en weet je toekomst weer te plaatsen.
(Informatie over de kerk.
inzending voor DE LAAGLANDSE ARCHEOLOGIE-POËZIEPRIJS. Geen prijs 🙂 )
Amersfoort is al eeuwen
en zal ook eeuwen blijven
een plaats om door te waden.
Hoe hoog het water ook
aan onze lippen staat,
hoe zeer we door uitersten
toch steeds gemiddeld blijven,
we blijven waden
met vaste voet aan grond
en tegen alle stromen in.
Amersfoort komt altijd boven drijven.
de zon schijnt warm
in deze tot afstand gekroonde tijd
bankje buiten bord op schoot
krant ongelezen weggelegd
de tuinen klinken naar vakantie
straks de eerste zweem van barbecue
klanken, geuren en daarnaast beelden
op een scherm van mensen die je mist
het tasten voelt de warmte
van andere huid niet meer
lippen worden voorzichtig nog geproefd
gevoel zoekt evenwicht
afstand tussen mensen
is niet in meters uit te drukken
nabij zijn is even de gedachte
die de ander bij je houdt