Gedichten

Ik zou wel kunnen schrijven dat mijn hart
veel fijner bonst in het ritme van jouw slagen.
Dat de lucht bij jou veel ruimer voelt
en dat je ruikt naar lentedagen.
Niet zoals een spray, maar meer verfijnd:
De dennennaalden die hun tak verlaten,
zwevend haast, omdat jij de tijd vertraagt
terwijl zij zich warmen aan jouw ademwolken.

Ik zou wel kunnen schrijven dat jouw lach
een storm in gang zet, die grijpt en smijt
met eindeloze kussen wervelend
om ons heen, maar ja, ik mijd het
schrijven voor wie niet van dichten houdt,
zoals jij. En toch, toch houd jij van mij.
Zelfs als ik de juiste woorden niet meer vind
om zachtjes zeggend bij je neer te leggen.

Als je altijd in je hoofd huist
en je hoofd wel, maar jijzelf
niet naar buiten durft te treden.

Als je weet hoe het lachen werkt.
Welke spieren aan te spannen,
welke woorden je kunt kiezen.

Als het gevoel wild stuiterend
geen uitweg vindt en het restje
vertrouwen verder nog verkruimelt.

Als je in gezelschap alle knoppen
weet te vinden, die je toegankelijk
maken, maar geen luikje openzet.

Als ze vragen wie je vrienden zijn,
je alleen je geliefde op kunt noemen
en verder twijfelt hoe een vriend te zijn.

Als je weet dat jij in zinnen veel
zeggenschap kunt leggen,
maar nog steeds geen uiting vindt.

Als je zoekt, maar eigenlijk
jezelf niet laat vinden.

Iedereen weet dat het iemand is
die al scannend boodschappen doet
en altijd weer de steekproef krijgt
om zo een systeem te controleren

Iedereen weet dat het iemand is
die zijn hamburger bij een zuil bestelt
en zijn order nooit gereed ziet staan
om zo een betaling uit te testen

Iedereen weet dat het iemand is
die het klepje telkens iets verschuift
van de schijnwerper naar de maan
om zo opnieuw kwartier te maken

Iedereen weet dat het iemand is
die ’s nachts zijn bed uitgaat
en de aarde steeds een zetje geeft
om zo het draaien door te zetten

Iedereen weet dat het iemand is
die mijzelf in hem verstopt heeft
en die ik graag nog eens ontmoet
om zo iemand eindelijk te snappen

Kleden liggen uitgespreid
langs wat straten, op wat pleinen.
Uitgewaaierd over lijken, lege levens
waar geen cent voor wordt gegeven

Aangeschoten zwermen troepen,
net volwassen, nu al dronken
van hun macht of machteloze mensen moe.
Resten, rommel, stukken wanhoop.

Onze vrijheid toont zich op een kleed
waar het waardeloze waarde krijgt.
Onderdrukking houdt een leven weg,
dat in toekomst nog wordt afgerekend.

bovenaan de brug en kabbelend water
beneden warm en vriendelijk
de levende rivier

rustig stroomt de toekomst
om in weg te drijven
veilig ruisend over eindeloze diepte

enkel water om de val te breken
kom maar fluisterend en
wees niet bang want zelfs

het zonlicht schijnt je toe
en ik die spring verlang
mezelf te zijn het hoofd naar voren

los! schreeuw ik als vingertoppen
oppervlakte raken
tot die navelstreng als elastiek

gewichtloos blijf ik even hangen
angst zit niet in springen meer
in twijfel wanneer zelf eens los te laten