Gedichten

Wat zal ik schrijven deze ongewone dag.
De zon schijnt, de roos gesnoeid,
de blauwe regen op het dak gegroeid.
Wat zal ik schrijven deze ongewone dag?

Wat moest ik zeggen toen ik je vanmorgen zag?
Je lag daar, lichaam uitgestrekt
op de bank, door mijn snurken vroeg gewekt.
Wat moest ik zeggen toen ik je vanmorgen zag?

Wat zal ik horen, als je strakjes binnenkomt?
De tandarts, waarvoor jij zeer gespannen
je telkens moet vermannen.
Wat zal ik horen, als je strakjes binnenkomt?

Wat zal ik voelen als je mij dan lachend zoent?
Je ogen, zachtjes zoekend naar de mijne
en ik die daarin zal verdwijnen.
Wat zal ik voelen als je mij dan lachend zoent?

Ik zal je schrijven: Lief,
zal ik je schrijven.
Ik zal je zeggen: Lief,
zal ik je zeggen.
Ik zal je horen: Lief.
Ik zal je voelen

en blijf je zien.
Al dertig jaren lang.

Door de brievenbus waar ik
voorzichtig op mijn leven terugkijk,
vliegen de herinneringen retour
van nieuw naar oud en zo
verlies ik langzaamaan de man
die mij uit verleden naar het heden
heeft gevormd. Ik raak verloren
in de afstand tot mijn jeugd.

Zal hij straks mijn naam nog weten,
zal ik straks nog wezen wie ik was,
als wij in zijn verhalen stil vervagen,
als hij bij leven steeds meer
uit de tijd verglijdt – en ik
die brievenbus maar niet
gesloten krijg?

Als in de stilte na de taptoe
een vogel zingt, de wind
een plastic zak oppakt
en door de lucht laat zweven

Als in de stilte na de taptoe
het blad blijft ruisen, een kind
onnodig sterft van honger
een leger niets wil geven

Als in de stilte na de taptoe
ook jij je eigen stem niet vindt
komt een nieuwe oorlog
in zwijgen weer tot leven

Amersfoort is inclusief
de bossen en de heide.
De trage Eem die slingert langs
de polders en hun weiden.

Amersfoort is inclusief
mirakel en zijn toren.
Zijn eeuwenoude huizenmuur
waar Johan werd geboren.

Amersfoort is inclusief
de kei, de poort, de grachten.
Waar Gorter zelfs al jaren terug
verdiept was in gedachten.

Amersfoort is inclusief
het centrum en de wijken.
Waar oud en nieuw gezamenlijk
het leven steeds verrijken.

Amersfoort is inclusief
de mensen die er wonen.
En in hun prachtig, pralend stralen
zich gelukkig
              durven tonen!
———-
Geschreven nadat ik van één van wethouders van Amersfoort: Micheline Paffen-Zeeni bij de onthulling van het ruitgedicht een bijzonder speldje kreeg.

Dag bezoeker, sta eens stil en
spiegel rustig in mijn ruit.
Denk aan wat jij nu zou willen:
Liefde, warmte, wereldvrede?

Of reis je in gedachten naar
die hoeve eeuwenlang geleden,
in dit verborgen landgoed Emiclaer.

Ruik het brood, parfum, gebakken vis.
Hoor! Fontein, geklater in het water.
Voel de wind die in het heden blaast.

Blijf nog staan, er is geen haast.
Kijk jezelf maar in de ogen,
alsof je spiegelbeeld een vreemde is.

Kom dichterbij en kijk niet weg,
wees voor even die ander in mijn ruit.
Haal diep adem. Durf te schreeuwen:

Mens, je ziet er weer fantastisch uit!

——
Gedicht op een winkelruit in winkelcentrum Emiclaer in Amersfoort