Bijna non-fictie

je bent al zo vaak bijna doodgegaan
maar kwam nooit aan sterven toe
in elk moment van ademnood of pijn
wenste ik je naar het leven terug
gunde jou ook het op te geven
je wist gelukkig hier te blijven
terwijl het zwaard al opgeheven lijkt
de punt al prikt al kietelt de snede al
op scherp staat om onvoorzien toch
nog toe te slaan en ik mezelf maar
voorhoud dat voor iedereen zijn eigen
laatste slag ook net zo wacht
want bijna niemand weet uiteindelijk
waar wanneer en hoe precies

ik leef op koffie en op zorgen
en op kleine kruimels hoop
soms zo zoet en soms bedorven
soms zo levend soms al dood

ik leef op steeds de dag van morgen
ga voor angsten op de loop
vandaag wordt hier nog niet gestorven
al zijn mijn schoenen zwaar van lood

ik houd voor jou nog steeds verborgen
mijn hoofd en hart zwaar in de knoop
twintig jaar zojuist verworven
lig jij hier en houd je groot

ik leef op koffie en op zorgen
ga voor angsten op de loop
twintig jaar zojuist verworven
alsjeblieft ga nog niet …

het regent en misschien ga jij dood
en het park waar ik alleen
de druppels hoor spatten
op de stof van mijn plu
lijkt net zo verlaten als ik me nu voel

het regent en het weiland
waar ik op uitkijk met twee
dravende hazen die niet lijken
te weten dat jij net twintig
en hoe ik loop te ontwijken

verloren in woorden
op weg naar de kamer
in dat kille gebouw waar
ik jou meer moet vertellen
dan over die rottige regen

als ik roerloos liggen blijf
en even stop met denken
geen aandacht schenk aan
het verglijden van de tijd
liggen donker niets
geen seconde geen minuut
geen uren dagen weken
maan de slinger tot een staken
geen beweging zachtjes stil
en ik die alles vasthoud
in een tijdloos universum
waarmee ik jou dan beter denk
te houden want
als de klok niet tikt
kan niets ons ooit nog raken
het noodlot ons nog tarten

tot ik weer die slagen voel en
even woel en langzaam
in beweging kom

omdat we allebei geboren zijn
met veel te grote harten

ik tel de halen van de pomp
die op jouw commando zucht
de lijnen op het scherm
deinen zachtjes met je mee
in deze kamer slingert tijd
met het ritme van de puffen
één twee
enne
één twee
zo hoef ik even niet
die vraag te stellen
of we in jouw strijd nu
samen slagen maken

of dat ik langzaamaan
begonnen ben
met af te tellen