Rolvast

Rolvast

‘Hoe hang jij je wc-papier op?’ vraagt Rebel81 in de chatsessie.
We zijn net door het algoritme van de datingsite als een match aan elkaar gekoppeld.
‘Hoe bedoel je?’
‘Hangt het uiteinde tegen de muur of over de rol naar de gebruiker toe?’
Via haar profielfoto kijkt ze me lachend aan.
‘Even kijken. Ben zo terug,’ typ ik als antwoord.
Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe ik mijn wc-papier ophang. Mocht ze een keer langs willen komen, dan moet ik wel schoonmaken. Vooral de wc. Dat is iets dat ik zeker weet. Een snelle blik leert me dat ik het papier zo ophang dat het uiteinde over de rol naar me toe hangt.
‘Weet je dat niet?’ lees ik bij terugkomst.
‘Sorry, nee, wist het niet. Gewoontehandeling. Het uiteinde hangt over de rol.’
‘Jammer.’
‘Hoezo?’
‘Heb je tatoeages?’ negeert ze mijn vraag.
‘Tattoos? Eentje.’
‘Tatoeages bedoelde ik. Jij zegt zeker ook Dinosaurussen.’
Ik had niet verwacht dat het chatgesprek op deze manier zou verlopen. Even laat ik de muis boven de knop Beëindigen hangen.
‘Ja, Dinosaurussen. Of Dino’s. En jij?’ vervolg ik.
‘Dinosauriërs. Wat heb je voor een tatoeage?’
‘Een Yin-Yang symbool op mijn bovenarm.’
‘Fijn. Aanvullende tegenstellingen. Daar zal onze match wel op gebaseerd zijn.’
‘Heb jij tattoos? Sorry, tatoeages?’
‘Nee. Vroeger kon je je ermee onderscheiden van de anderen, nu ben je een buitenstaander als je juist geen tatoeages hebt.’

Sinds de lockdown werk ik vanuit huis. Voor mij is dat makkelijk te doen, zolang ik een goed werkende computer en een stabiele internetverbinding heb. Ik word beoordeeld op de resultaten. Die haal ik met gemak. Zolang ik dat voor elkaar krijg, laat de baas mij met rust. De eerste paar weken was dat prima. De dagelijkse boodschappen laat ik bezorgen en ik bingewatch mijn arbeidsloze uren weg afgewisseld met surftochten over het internet. Eerst dacht ik dat ik het fysieke contact niet miste. Hooguit de seks, maar die had ik voor deze tijd ook al nauwelijks. De online beelden hielpen me even vooruit, maar ik verlang toch naar een mens, een maatje, een liefde. Ik had Nova kunnen bellen, die me vlak voor de crisis uitgenodigd had om bij haar te komen eten. Maar Nova is buiten mijn bereik. Van een andere klasse. Te goed voor mij. Nova, in alles nieuw. Precies zoals haar naam. Een nieuwe collega, nieuw in de stad, op zoek naar gezelschap, vast niet naar liefde en zeker niet die van mij. Bovendien zal ze het vast belachelijk vinden dat ik al zolang wacht met reageren. Genoeg argumenten om Nova niet te benaderen. Zo kwam ik op de datingsite.

‘Hoe onderscheid jij je dan?’ vraag ik.
‘Zoals jouw tatoeage. Van tweeën één. Ik dein mee met de wereld.’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘De opstandige kracht van tegenwoordig is om je juist niet meer te onderscheiden. Ga op nul.’
‘Ga op nul?’
‘Wees links én rechts. Wees gedwee én zet je af. Wees passief én actief! Neem op de sociale media steeds twee accounts. Voor ieder deel van je persoonlijkheid één. Meng je in de polarisatie, maar duik weg in de anonimiteit, zodat de balans op nul uitkomt. Leef. De schade is voor de ander.’

Ik klik op Beëindigen en kom weer in mijn eigen profielmenu terug, log uit en open de zoekmachine.
Hoe hang je wc-papier op typ ik in. Eén van de eerste resultaten verwijst naar een patentaanvraag van 15 september 1891 door S. Wheeler, die daarin de rol wc-papier met geperforeerde velletjes introduceert zoals die hier ook op mijn toilet hangt. Ik heb me gehouden aan de manier van ophangen zoals meneer Wheeler het ooit getekend heeft. Ik navigeer terug naar de zoekmachine en typ Rebel81. Ik kom op webpagina’s met logboekgegevens van een vliegtuig, zie rugtassen voorbij komen en open een fotopagina van een Rebel81, die zeker niet vrijgezel en ook geen dame is.
Ik kan het chatgesprek niet uit mijn hoofd krijgen. Rebel typ ik in. Ik surf langs betekenissen van het woord, langs popmuziek en hop van pagina naar pagina. Van de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika naar opstanden en revoluties die zich wereldwijd hebben afgespeeld.
Daarna zoek ik op Nova Beringhuizen. Even voel ik me gelukkig.
Uiteindelijk keer ik weer terug naar de datingsite en log opnieuw in. Ik klik op de knop Start gesprek en navigeer naar Rebel81. Na een paar seconden opent het chatvenster zich al.

‘Ik dacht dat het afgeketst was,’ reageert ze.
‘Dacht ik ook even, maar je houdt me bezig.’
‘Vertel.’
‘Met de andere matches chat ik op een heel andere manier. Ik heb je naam opgezocht op internet.’
‘Beetje achterdochtig. Je kunt het ook gewoon vragen. Denk je soms dat ik een man ben?’
‘Wie weet. Jouw manier van communiceren komt niet heel vrouwelijk over. Misschien ben je wel zo’n bot. Een computerprogramma dat in staat is om menselijk te reageren.’

Rebel81 heeft de chat verlaten verschijnt in beeld.
Ik staar naar het beeld. Dan neem ik een besluit. Ik denk aan Campert: Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden. Snel navigeer ik naar de plek waar ik mijn account op kan heffen. Daarna ga ik door naar al mijn sociale media accounts. Ik wis ze stuk voor stuk. Tot slot sluit ik de computer af. Vanaf nu blijf ik mezelf, tegen alle gangbare normen in. Alleen mezelf. Geen likes of hartjes meer, geen duimpjes omhoog. Voordat ik naar boven ga om me klaar te maken voor de nacht bezoek ik de wc. Ik kijk naar de rol, die nog maar een paar velletjes overheeft. Behoedzaam trek ik de rol leeg, laat de velletjes vanuit de hoogte ongebruikt de pot inglijden en trek door. Morgen zal ik Nova bellen en vragen hoe het met haar gaat. Of de uitnodiging nog staat, zal ik vragen. Ik pak een nieuwe rol papier van de wc-rolhouder. Aarzel even. Dan hang ik hem op. Met het uiteinde naar de gebruiker toe.