Uitlopen

Pulkje had al zolang als men haar kende een klein groenig snottebelletje in haar linkerneusgat, dat zachtjes meedeinde met haar ademhaling. Soms verdween het heel even, als ze haar neus flink ophaalde. Hoewel de consistentie van het neusvocht nog een zekere vloeibaarheid bezat, noemde men haar Pulkje. Het was zo gewoon geworden, dat niemand meer wist dat ze eigenlijk Catharina heette. Zelfs haar moeder moest bekennen dat ze pas bij het terugbladeren in het fotoboek weer herinnerd werd aan de naam die ze zelf bij de geboorte aan haar dochter had meegegeven.
Pulkje groeide ondanks haar merkwaardige uiterlijke kenmerk op tot een mooie, vrolijke en sociale vrouw. En zoals zoveel vrouwen ontkwam ook zij niet aan de bestemming die Cupido in zijn onnavolgbare schoten met pijl en boog, voor haar in petto had. Zijn naam was Joséph-Julius, met een accent op de e. Niemand durfde zijn naam af te korten.
‘Wil je wat drinken?’ had Joséph-Julius aan Pulkje gevraagd op het feestje waar ze elkaar voor het eerst tegenkwamen.
‘Ja, lekker,’ antwoordde Pulkje, ‘een biertje graag.’
‘Een biertje of een pilsje,’ reageerde Joséph-Julius gevat.
‘Als ik een pilsje had gewild, had ik om een pilsje gevraagd.’
Vanaf dat moment wist Joséph-Julius dat Pulkje een serieuze kandidaat in de liefde was.
‘Trippel, Gulden Draak, Kanon, zeg het maar,’ zei hij.
‘Laat ik maar beginnen met een La Chouffe, ik kan altijd nog opbouwen naar een hoger percentage. Dat hangt er onder meer van af hoe lang je me weet te vermaken.’
Joséph-Julius baande zich direct een weg naar de bar om het gewenste te halen.
Bij het proosten, toen ze elkaar wat beter bekeken viel het Pulkje op. Het bultje op zijn bovenlip, dat van onder wat rozerood gekleurd was en naar boven in een witgelige kleur eindigde. Haar blik werd er naar toegezogen en een vreemde tinteling maakte zich meester van haar vingers. Het omgekeerde gebeurde bij Joséph-Julius die gefascineerd staarde naar het linkerneusgat van Pulkje en uit alle macht zijn neiging bedwong om het puntje van zijn tong richting het midden van het gezicht van Pulkje te bewegen. Zo spraken ze eindeloos met elkaar, zonder maar één enkel woord van wat er gezegd werd werkelijk te verstaan. Na het feest werd hun kennismaking voortgezet op de studentenkamer van Joséph-Julius. De kennismaking mondde na jaren uit in een huwelijk dat al snel uitgroeide tot een gezin met drie kinderen.
Pulkje bleef haar naam houden. Joséph-Julius werd altijd in onverkorte vorm aangesproken. Alleen Pulkje mocht hem liefkozend Lavadopje van me, noemen.
Sinds de ontmoeting met elkaar ging Joséph-Julius glad van huid, met soms wat vlekjes, door het leven en was er in het neusgat van Pulkje nooit meer een ongerechtigheid te vinden.