Ontleden

Het vel van haar rug toonde zich vanaf hun trouwdag als een hard schild, waarop iedere toenadering van zijn kant stukliep. Pas na weken zou hij haar tonen wat hem na een onrustige droom was overkomen. De schok verdrong de herinnering aan zijn nachtmerrie. Eerst lag hij stil. Doodstil, om na te gaan of hij nog sliep. Daarna taste hij met zijn hand naar de plek waar hij -zeker in de ochtend- een forse tegendruk verwachtte. Hij waagde het niet om haar te wekken. Voorzichtig sloeg hij het laken weg op zoek naar sporen van geweld. Hij vond niets. Geen bloed, geen scheur in zijn broek en in het licht van de opkomende zon zag hij dat zijn huid geen enkel litteken of wond vertoonde. Dat wat er was, was er niet meer.
Grete was zijn eerste liefde. Het was hem nooit gelukt om verder te komen met een jonge vrijgezelle vrouw dan een diner of een bezoek aan een bioscoop. De heimelijke hand die hij bibberend op het bovenbeen van zijn gezelschap probeerde te leggen, werd over het algemeen resoluut terug naar zijn schoot geleid. Eén keer vertrok zijn afspraak nog voor het eind van de film, tot ongenoegen van de rij bezoekers die voor haar op moest staan. Waarschijnlijk had Grete hém eerder gezien als mogelijke kandidaat, dan andersom. Ze werkte als serveerster. Hij was klant. Het leeftijdsverschil was aanzienlijk, maar iets moest haar hebben aangetrokken. Hij wist nog steeds niet zeker wat. Waarschijnlijk zijn eenzaamheid en de kleren waarvan af te lezen was dat hij zeker niet onbemiddeld was, hoewel ook niet rijk.
‘Ik speel viool.’
‘Laat eens horen.’
Ze had hem uitgenodigd op haar kamer.
‘Het is al lang geleden dat ik voor het laatst speelde.’
‘Speel eens wat.’
‘Vooruit dan maar.’
Ze had de hele avond gespeeld. Hij dronk de meegebrachte flessen wijn grotendeels zelf op en moedigde haar steeds luider aan om door te gaan. Toen hij vertrok was hij te aangeschoten en te overweldigd om haar te zoenen. Ze namen afscheid met een glimlach.
Dankzij hem kon zij het conservatorium volgen. Geldgebrek had haar hier eerder van afgehouden. Ze slaagde met hoge cijfers.
Haar vader was alleraardigst, haar moeder overleden aan de gevolgen van zware astma aanvallen, die langzaam maar zeker alle energie uit haar broze lijf wegzogen, tot er geen ademteug meer over was. Grete had een broer die vertrokken was toen ze zeventien jaar oud was.
‘Hij misdroeg zich. Hij is uitgevlogen.’
Ze lachte er ongemakkelijk bij. Dat was het enige dat ze over hem vertelde.
De bruiloft was eenvoudig. Geen kerk, alleen het gemeentehuis en een feest. Medestudenten van Grete speelden in een strijkkwartet. Eerst klassiek, daarna bewerkingen van populaire muziek. Haar vader, de mannelijke collega’s van zijn werk -die hij als zijn vrienden beschouwde, maar nooit bij hem over de vloer kwamen- en haar vriendinnen mengden zich onwennig op de dansvloer, tot er genoeg gedronken was om de leeftijdsverschillen te laten vervloeien in de voordelen van de oude bokken en de groene blaadjes, waardoor de hotelkamers al vroeg opgezocht werden en Grete, zijn net verworven schoonvader en hij nog voor middernacht gedrieën aan de bar zaten.
‘Ik ben te moe,’ fluisterde ze in hun eerste huwelijksnacht.
Hij was het zelf ook.

Direct na de ontdekking van zijn verlies meed hij de urinoirs op zijn werk. Bang voor de nieuwsgierige blikken die net niet echt per ongeluk over de lage schermen heen de straal naar boven probeerden te volgen. Bovendien had hij niets meer om sturing te geven en was hij bang dat hij zijn eigen broek nat zou maken. Hij had een hekel aan de toiletten, die volgens het schema boven de wasbak drie keer per dag schoongemaakt werden, maar die telkens als hij ze bezocht de tekenen van eerdere bezoeken vol aan hem toonden in beeld en geur. Krampachtig probeerde hij zijn billen boven de bril te laten hangen, maar uiteindelijk hield hij dit niet vol. Daarna bekleedde hij bij volgende bezoeken de rand met repen toiletpapier voor hij ging zitten. In een tijdschrift had hij gelezen dat het mogelijk is om een geslachtsziekte op te lopen op het wc. Even hoopte hij zo’n ziekte op te lopen als bewijs van de seksuele activiteit, die zijn hele leven afwezig was geweest.
Verder veranderde er niets. Hij hoefde zich niet méér op zijn werk te storten dan anders, hij ging net zo vroeg van huis weg als voorheen en kwam even laat weer thuis. Hij kookte in het vaste patroon. Elke week hetzelfde menu. Op maandag een stamppot, op dinsdag een rijstmaaltijd, woensdag groente met vis, meestal bloemkool en zo verder. Grete at zwijgend mee. Zij hield het huis aan kant en speelde steeds minder viool. In zekere zin was hij gelukkig.

Het was een vrijdag, bij de koffie, die een vast onderdeel vormde als tussenfase tussen het einde van de maaltijd en het begin van de schermvullende uren voordat er naar bed gegaan werd, dat Grete sinds lange tijd sprak.
‘We krijgen gezinsuitbreiding.’
Ze liet een stilte vallen.
Langzaam stond hij op. Sjorde zijn riem los, opende de knoop, de rits van zijn gulp en liet in één beweging zijn broek en ondergoed zakken.
Grete negeerde hem compleet en keek vertederd naar de vuistgrote larve die over haar schoot kroop. Nu pas zag hij hoe haar mond was veranderd, zag hij de sprieten op haar hoofd, de vreemde vorm van haar jurk om haar lijf.
‘Ik zal hem Gregor noemen.’