Weerloos

Het rood lijkt van de muur te druipen. De letters beginnen voor mijn ogen te dansen.
Ik ben het waard om voor morgen te leven!
Geschilderde woorden. Ze schreeuwen. Ik zie haar mond voor me. Alsof zij de woorden uitstoot. Haar lippen. Langzaam steek ik mijn tong uit en lik over de volle breedte van de zin.

‘Wat brengt jou hier?’ vroeg ze me fluisterend.
Matjes lagen in rechte lijnen in de verder kale ruimte. De geur van wierook vermengde zich met zweet. Het zweet van bange mensen. Van mensen zoals ikzelf.
Zij rook anders. Zelfs haar adem, die vochtig warm over mijn wang naar mijn neus kroop, voelde aangenaam. Ze lag naast me op haar zij, ik op mijn rug. Het was moeilijk om mijn gedachten naar vieze vaatdoekjes te sturen, naar beschimmelde mandarijnen, naar gedachten die het bloed zouden verhinderen om naar mijn kruis te stromen.
‘Wat brengt jou hier?’ beantwoordde ik haar vraag.
‘De krant.’
Ik zweeg, zij glimlachte. Ze was mooi.
‘Nu gaan we een stapje verder. Probeer je partner te raken op een meer intieme plek.’
Ze keek me strak aan.
‘Kijk eens omhoog.’
Het plafond van ruw houten planken werd ondersteund door halfronde balken en spinnenwebben. Ze ritselde langzaam naar me toe.
Vaatdoekjes, mandarijnen, dacht ik bijna hardop. Voorzichtig omklemden haar lippen mijn oorlelletje. Mijn broek bood genoeg ruimte aan de niet te sturen beweging van mijn lijf. Zo onopvallend mogelijk trok ik mijn knieën op.
‘Heel goed, zoek een makkelijke houding. Dit houden we vijf minuutjes vol,’ zei de begeleider.
Niet veel later kwam ik in stilte klaar.
‘Hoe vond je het?’ vroeg ze.
Ze kon het niet gemerkt hebben.
‘Oké, omdat dit een intensieve oefening was, nemen we even pauze.’
‘Sigaretje?’
Weer die blik strak om mij gericht.
‘Eerst even naar de wc, daarna kom ik je gezelschap houden.’
Ze rookte, de anderen niet. Dat gaf ons de kans om buiten ongestoord kennis met elkaar te maken. Een journaliste en een oud-computerprogrammeur. Een levensgenieter van drieëntwintig jaar en een knaap van tweeënvijftig.
‘Ik zie het leven als een aaneenschakeling van projecten. Een reportage, een artikel, maar ook uitgaan, drugs, seks en vriendschap.’
‘Projecten hebben mijn leven vergald,’ antwoordde ik naar waarheid.
Deadlines haalde ik met gemak, maar toen ik samen moest werken met andere programmeurs, projectleiders en consultants begon mijn kantoortje zich te vullen met de geur van opgedroogd zweet, de geur van ongemak. Ik stopte met mijn baan en ontwikkelde een online communicatieplatform, dat ik voor redelijk wat geld verkocht. Het is nooit in gebruik genomen.
‘Ik zou je nog wel eens willen spreken, om mijn artikel een vervolg te geven.’
‘Van mij mag je.’
Zo werd ik onderdeel van één van haar projecten. 

‘Je hebt een net huis,’ constateerde ze alsof ze verbaasd was.
Het was amper drie weken na de cursus.
‘Ik houd van orde en reinheid.’
‘En je hebt nog nooit seks gehad.’
Vaatdoekjes, mandarijnen, dacht ik weer. Haar blik liet me niet los.
‘Ik help mezelf, daar ben ik tevreden mee.’
‘Je bent gewoon bang voor vrouwen. Morgen kom ik weer. Zorg dat je gedoucht bent.’
Ze leek te genieten van haar voortvarendheid.
De volgende dag kwam ze binnen in een doorschijnende jurk. Haar pupillen stonden wijd open.
Na afloop douchten we samen.
Ze kwam vaker langs en kreeg mijn sleutel.
‘Fijn zo’n huis in het centrum. Lekker in de buurt van the places to be. Ik betaal in natura, dat doe ik graag.’
Ze lachte net iets te overdreven. Ik knikte kort.
Als ze langskwam had ik vaak een verrassing in de vorm van een geurtje, een kledingstuk, een sieraad of een andere kleinigheid klaarliggen. Haar glimlach en de glans in haar ogen, gaven voor mij invulling aan de woorden die ze niet sprak.
Ze hield er van om vaak en langdurig te vrijen. Ik hield van haar, maar zij niet van mij.
‘Je weet dat ik zo weer weg kan zijn.’

‘Schuif eens op.’
Het klonk meer als: “Sjuiv uns of.’
Het was 4 uur 33, zoals de wekkerradio aangaf en ze was naakt. Ze sloeg het dekbed open en rukte mijn onderbroek naar mijn voeten.
‘Kom aan het werk jij. Ik heb jeuk.’
Terwijl ze bovenop me kroop, rook ik de alcohol die door haar poriën naar buiten leek te druipen. Ze kreeg een lachbui, die telkens terugkeerde. Mijn lichaam weigerde dienst. Ze veranderde van positie en bracht haar mond naar mijn geslacht. Ik hoorde hoe zij in gesmoorde klanken door bleef lachen.
Dit was de nacht dat ik haar pilletjes voor het eerst slikte. Kleine witte tabletjes, die me opbeurden. Die me zoveel energie gaven, dat ik ze later ook overdag begon te nemen. Ze vervormden mijn beeld op de werkelijkheid in prachtig felle kleuren. De twijfel namen ze niet weg.

‘Jij bent zo spiritueel, toch? Dan weet ik wat voor je zelfvertrouwen. Op die muur zet je een slogan. Een zin die je elke dag ziet en waar je kracht uit kan putten.’
Ze kocht verf en kwasten en schreef de woorden op een papiertje.
‘Volgende week ben ik vier dagen weg, dan moet het wel lukken.’
Het lukte ook. Binnen een dag.
Ik ben het waard om voor morgen te leven!
Sinds ik haar kende rook ik mezelf minder, maar het laatste restje stank dat om mijn lichaam zweemde nam nu afscheid. Stank en ongemak hebben een hecht huwelijk. Ik leek gelukkig.

Ze belde.
‘Ik blijf wat langer weg.’
Daarna nog een keer.
‘Ik kom nog één keer langs om afscheid te nemen. Ik ga in Barcelona wonen.’

Mijn tong schuurt over verf en beton. Als ik even slik proef ik het bloed, maar voel geen pijn.
Ik hoor de sleutel in het slot. Snel schiet ik naar de bank en val zittend neer. Ik stoot het potje om. De laatste pillen rollen over de vloer.
Ik staar naar de muur.
Zwijgend komt ze naast me zitten. Ik sla mijn arm om haar heen. Ze stribbelt tegen als ik haar naar mijn schoot trek. Met allebei mijn armen doorbreek ik haar weerstand.
De woorden kloppen niet.
Zij. Niet ik. Zij is het waard. Was het waard. Mijn hand strijkt door haar haren. Ze kijkt me strak aan. Haar blik is anders. Bijna normaal.

(Verhaal naar aanleiding van de wedstrijd op LiterairWerk.nl met als thema ‘Zin en Waanzin’.)