Als we in de schuur van Pauls vader speelden, vluchtten de muizen weg van de bergen appels. Het was hard. Heel hard. De microfoon was op dezelfde versterker aangesloten als de basgitaar en zong regelmatig in een schel, hoog geluid rond. ‘s Nachts in bed, piepten mijn oren nog na.
Oscar was de frontman, Paul de bassist en ik joeg de elektrische gitaar aan.
‘Go with the flow!’ zong Oscar om de drie zinnen.
Daar kwam onze bandnaam vandaan. Ik denk dat zijn uitspraak van het Engels de uiteindelijke naam definitief vorm heeft gegeven.
We hadden in de plaatselijke krant een advertentie geplaatst voor een drummer. Vier serieuze jongens kwamen langs. Ze speelden strak in de maat en vroegen ons zaken over toonsoort en muziekstijlen. Geen van de kandidaten was geschikt voor onze band.
‘Die advertentie kostte ons wel een krat pils,’ constateerde Oscar.
Eén keer draaide de vader van Paul de stoppen los. De versterkers en gitaren jankten nog even op hoog volume door voordat het geluid uitstierf. We zaten al lang en breed op Pauls kamer aan het bier.
‘Het gaat om de emotie, het reizen en de meiden.’
Oscar formuleerde de doelstelling. Wij lachten wat en namen nog een slok.
‘Laten we het reizen oefenen.’
Paul pakte de sleutel van zijn Lelijke Eend. Een verroeste wagen, waarmee hij door de bongerd om hun huis reed. Hij was de eigenaar dus reed het eerste stuk, uit het zicht van zijn vader.
‘Alleen ik mag er in rijden van hem.’
‘Laat mij maar.’
‘Voorzichtig dan.’
Oscar nam het stuur over.
‘Eerst in zijn één, dan wat gas geven en de koppeling langzaam op laten komen.’
De auto stoof vooruit en kwam tot stilstand tegen een appelboom, die door het geweld met kluit en al uit de grond gereden werd.
‘Wat doe je nou man!’
‘Dat gas is veel te gevoelig!’
We sprongen de auto uit, duwden de auto weg en zetten de boom zo recht mogelijk. Daarna doken we snel de wagen weer in. Paul reed en we zwaaiden achteraf bezien iets te uitbundig naar zijn vader.
‘Oké, jij wordt dus bassist en chauffeur.’
We gingen die dag wat eerder naar huis dan gewoonlijk en durfden niet te vragen of de ontwortelde boom naar ons had geleid.
‘Ik ken een meisje dat kan een logo ontwerpen.’
‘Goed plan.’
‘Dan zetten we die op stof en naaien hem op de mouw van onze jas.’
‘Beter plan.’
‘En op iedere poster kunnen we het gebruiken.’
‘Best plan.’
Zo verliepen onze vergaderingen.
‘Kan ze ook posters maken dan?’
‘Vast wel.’
We schakelden de versterkers in en speelden anderhalf uur aan één stuk door.
‘Optreden?’
‘Goed plan.’
‘Waar, wanneer en hoe?’
‘If you build it, they will come,’ citeerde Oscar uit een film.
‘Huh?’
‘Eerst de poster. Nieuwsgierigheid prikkelen. Dan doorpakken. PR!’
‘Het meisje?’
‘Beter plan.’
Binnen een week had ze het affiche klaar.
Ons eigen logo met een tekst.
De Floo Rockers
Afscheidstournee
29 Februari 2003
De Goudvishal
Strak, stoer en in zwart wit. We wezen haar er niet op dat het The Flow Rockers was. Dit was zoveel beter.
In de pauzes van school kopieerden we de posters op de verschillende machines waar we bij konden komen en in niet te grote hoeveelheden per keer. Uiteindelijk hadden we zevenhonderd exemplaren. Genoeg om onze campagne te starten. De hele school zat binnen een week volgeplakt. De band was het gesprek van de dag en wij drieën wisten de geruchten zo te voeden tot zelfs ik dacht dat er werkelijk een Floo Rockers band bestond met echte platen. De datum was geen onderdeel van de gesprekken. Iedereen ging uit van een zaterdag.
Oscar werd betrapt bij het plakken. Waar wij dubbelzijdig plakband gebruikten, liep hij met een emmertje behangselplak en een kwast.
‘Three strikes and out,’ was zijn commentaar.
Twee eerdere schorsingen en dit vandalisme leidde tot zijn vertrek. Hij haalde zijn diploma via een staatsexamen. Wij zagen hem niet meer.
De Goudvishal kwam volop in het nieuws. Kwade fans van het eerste uur, die er op de avond zelf pas achterkwamen dat ze genept waren, hadden stennis getrapt. Paul en ik hadden de band inmiddels opgeheven.
Oscar reed later nóg een keer tegen een boom. Hij had gedronken. De boom bleef overeind staan.
Paul zit in de fruitteelt. Hij heeft het bedrijf van zijn vader overgenomen.
Het meisje zal vast iets in de communicatie doen en is allang geen meisje meer.
Ik heb nog een stapeltje posters. Boven de WC hangt een exemplaar. Als ik staande plas, gesp ik mijn luchtgitaar om en speel tot mijn oren er van piepen.
(De redactie van www.literairwerk.nl werd uitgebreid met een publiciteitsmedewerkster. Dat was de aanleiding voor dit verhaal. Haar naam: Floor Ockers.)
Geef een reactie