Onbreekbaar

‘Oohh, hier heb ik zo naar uitgekeken,’ verzucht hij terwijl hij ons busje wordt uitgereden.
Tenminste, dat bericht krijg ik van mijn vriendin via de mobiele telefoon. Zij laat me ook weten dat hij zich netjes aan het team mensen in de operatiekamer voorstelde voordat hij in slaap werd gebracht.
‘Dokter bedankt dat u ook hier bent,’ kreeg de revalidatiearts van zijn school te horen.
Er wordt, onder narcose, Botox in zijn hamstrings gespoten. Over twee weken worden zijn benen beurtelings gegipst, om de spieren op te rekken.
De berichtjes vliegen heen en weer over de telefoon.
Ik lig in een ander ziekenhuis op te knappen van een aanrijding.
Zijn moeder draagt gelukkig al jaren haar onzichtbare cape van supervrouw.

‘Bijsluiter’ Bijna non-fictie