Hobbelige weg

‘Hij stoort! Hij stoort!’
De auto rijdt over een hobbel en de CD-speler slaat over.
‘Nee hoor, hij stoort niet,’ zeg ik uit een soort Pavlov reactie.
Ik leg niet meer uit dat de muziek een sprongetje maakt, omdat we over een oneffenheid rijden. Nuchter reageren helpt vaak het beste.
‘Hij stoorde echt wel!’
Dit is een kantelmoment; toch uitleg geven om verdere paniek te voorkomen of nuchter blijven reageren met een kleine draai.
‘Hoor jij hem nog storen dan?’
‘Nee.’
‘Leuke muziek he?’
‘Gaat hij echt niet meer storen?’
‘Vast niet.’
Soms krijg ik ook weleens de vraag of zijn gedrag mij niet stoort.
‘Hij stoort niet,’ antwoord ik vanuit hetzelfde automatisme.
Ik ontwijk de meeste hobbels behendig.

‘Bijsluiter’ Bijna non-fictie