Kappen

‘Wil hij misschien een snoepje?’
Tegenwoordig volstaat een krachtig:
‘Nee, dank je wel.’
In het begin voelde ik me verplicht om steeds uitleg te geven, maar daar ben ik mee gestopt. In de winkel zien ze vooral de vrolijke jongen in de rolstoel. Paniekmomenten zijn voor thuis bij storende televisiebeelden en als er te lang naar een boekje gezocht moet worden.
We zitten bij de kapper. Mijn haar wordt geknipt en hij kijkt toe.
‘Mag ik een boekje van Bob de Bouwer?’
‘Donald Duckjes zijn hier wel, maar Bob niet.’
Ik probeer een mogelijk probleem te voorkomen.
De kapster beaamt het. Gelukkig.
‘Volgens mij hebben we nog wel een Bob boekje hoor’, zegt een andere kapster.
‘Ik zal even zoeken.’

‘Bijsluiter’ Bijna non-fictie