Vijfentachtig euro aan griffiekosten binnen veertien dagen over te maken, is het geprinte antwoord op de flink gevulde dossier enveloppe die ik aan het kantongerecht heb gestuurd.
We hebben onze zoon gedaagd. Hij heeft het amper door.
‘Ja, hoor. Ik snap het wel. Is de Donald Duck er al?’
Alle bewijsstukken heb ik aangeleverd. Een actie die dwingt om terug te denken aan zijn geboorte, aan alle operaties en het steeds opnieuw bijstellen van verwachtingen. Die me dwingt om te focussen op al zijn belemmeringen, niet op wie hij is.
Het voelt vreemd een brief met als onderwerp vader vs zoon. Voor de rechter komen, omdat hij achttien wordt, maar nooit volwassen.
Onder curatele. Soms is voorkomen niet te voorkomen.
Geef een reactie